Bilgi Harbi Nedir?

Bilgi Harbi: Hedef ülkeye karşı bilgi üstünlüğü sağlamak, hasım ülkenin uygulayacağı bilgi harbini etkisiz kılmak maksadıyla, devletin ilgili tüm kurum ve kuruluşlarıyla barışta ve savaşta uygulayacağı faaliyetlerin tümüdür.

Bilgi harbinin silahlı kuvvetler tarafından uygulanan bölümüne ise bilgi harekatı denir. Bilgi harekatı: Devletin milli hedeflere ulaşmasını desteklemek için, kendi bilgilerimizi ve bilgi altyapımızı etkin olarak kullanır ve korurken diğer ülkelerin (düşman veya muhasım ülkeler) bilgileri ve bilgi alt yapılarını etkisiz hale getirmek ve istismar etmek amacıyla yapılan faaliyetlerdir.

Bilgi harekatı; İstihbarat, Komuta Kontrol, Sayısal Bilgi, Psikolojik, Sivil Asker İşbirliği ve Basın ve Halkla İlişkiler gibi faaliyetlerini kapsayan bir harekattır.

Bilgi harbi, geleneksel harbi ortadan kaldırmamakla birlikte savaşın şeklini değiştirmektedir. Çağdaş savaş uygulamaları bilgi harbini ve bilgi tabanlı faaliyetlerin entegre edilmesini zorunlu kılmaktadır.
Amaç bilgi üstünlüğünü elde bulundurmaktadır. Bilginin; zamanında, uygun kullanıcılara emniyetli bir şekilde ve kesintisiz olarak ulaştırılması temel esastır.

Bilgi harbi, hedef ülkenin; finans sisteminden kamuoyuna, enerji üretim ve dağıtım merkezlerinden haberleşme ve komuta kontrol sistemlerine kadar geniş bir yelpazede faaliyet göstermeyi gerektirir. Dolayısıyla sadece askeri birliklerin değil devletin tüm kurum ve kuruluşlarının (hatta stratejik konulardaki sivil şirketlerin bile) dikkate alınarak planlama yapılması ve topyekun harp mantığıyla icra edilmesi gerekir. Bunun için de; başta yasal düzenlemelerin yapılması, bu birimler arasında koordinasyon sağlayacak bir teşkilatlanma yapılması ve bir koordinasyon mevkisi tesis edilmesi gereklidir.

Ulusal bilgi harbi şu sonuçları elde edecek şekilde planlamalı ve icra edilmelidir: Bilgiye sahip olma, istenen yer ve zamanda ve istenen hızda kullanma, bilgilerin emniyetini sağlama, muhasım devlet veya devlet dışı yapıları (mesela terör örgütleri vb) bilgiden mahrum etmek.

Anlaşılacağı gibi bilgi harbi tüm ülkeyi ilgilendiren bir konudur. Bu sebeple de hükumetin ilgili bakanlıklarının ve devletin başta istihbarat ve güvenlik kurumları olmak üzere tüm kurumlarının katılımıyla planlamalı ve bu plana göre yerinden icra edilmelidir.

Şimdi bazı okurlar ''Yahu arkadaş nereden çıktı bu bilgi harbi? Neden bu nazari konulardan bahsediyorsun?'' diyorlardır.

Ben de diyorum ki; ''Bu konuda bir şeyler söylemek için geç bile kaldım.''

Çünkü Türkiye uzun süredir bir bilgi harbine, hem de yoğun olarak maruz kalmaktadır.

Bunu nereden mi çıkarıyorum? Birkaç örnekle anlatman yeterli olur sanırım.

Uzun süredir Silahlı Kuvvetlerimize ait olan veya ait olduğu iddia edilen evraklar piyasalarda dolaşmaktadır.

Başta planlama ve karar merciinde olan general ve kurmay subaylar olmak üzere askeri personelin telefon konuşmaları dinlenmekte, kaydedilmekte ve istenildiği şekilde kullanılmaktadır.

Silahlı kuvvetler personelini karalamak ve etkisiz hale getirmek için bazı İnternet siteleri kurulmuş, bunlara birliklerden olduğunu tahmin ettiğim yalan yanlış bilgiler gönderilmekte ve yayımlanmaktadır.

Ana muhalefet partisinin lideri neredeyse bir gecede bir kamera kaydı amaçlı kullanılarak değiştirilmiştir.

MİT Müsteşarının hayatı mercek altına alınmış, hatta PKK'lılarla başbakanın talimatıyla yaptığı görüşmeler basına sızdırılmıştır.

En vahimi de başbakanın evinde böcek bulunmuştur.

Kim koydu, neyi dinliyordu, neler öğrendi?

Bilmiyoruz.

Ama başbakanın konutunda önemli şeyler konuşulacağını da tahmin edebiliyoruz.

Neticede köy kahvesi değil! Başbakan konutu...

Bunlar buz dağının sadece görünen kısmıdır.

Bu kadarı ortaya çıktıysa siz bunu tüm kurumlara yayın ve en az 10 ile çarpın.

Bunlar henüz ortaya çıkmadıysa henüz kullanmaya uygun ortam oluşmadığından çıkmamıştır.

Yarın ne ortaya çıkacak, veya kimlere bunlar ortaya çıkmasın diye şantaj yapıldığı ve karşılığında bir şeyler alındığını bilemiyorum.

Düşman bilgi toplamakta ve istediği gibi kullanmaktadır.

Türkiye'nin önemli kurumlarını ve hatta muhalefet partisi gibi siyasi yapıları bile bu bilgileri istediği gibi kullanarak yeniden dizayn etmektedir.

Yarın sıra kime gelecek bilemiyorum.

Acı olan ise şu ki...

Biz buna karşılık vermiyoruz gibi geliyor bana.

Belki yetkili mevkilerde olanlar durumun vahametinin farkında değildir.

Bunu düşünmek bile istemem ama, belki de devletin ali menfaatlerini kendi şahsi ve siyasi menfaatleri için feda edenler vardır.

Onu da, işi bu konuları düşünmek ve tedbir almak olanlar düşünsün.

Bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın diyenlere söylüyorum.

Yılanın ne zaman kimi sokacağı belli olmaz ve atasözümüz der ki; ''Yılanın başı küçükken ezilmelidir.''

Karşı saldırı da bulunamıyorsak bile, hiç olmazsa savunma tedbirleri alalım diyorum.

Yoksa?

Harbi kaybediyoruz!.....

Saygılar sunarım.

Silahlı Kuvvetler ve sendika kurma hakkı.

Astsubay arkadaşlarımız Anıtkabir'e yürümüşler.

Kendilerini tebrik ediyorum.

Astsubayların, çoğunluğuna benim de katıldığım sorunları ve bunlarla ilgili haklı talepleri var.

Bunu da etkin bir şekilde dile getiriyorlar.

Ben bunları burada tekrarlamayacağım.

Neden subay derneklerinin böyle etkin faaliyet göstermediğini soracağım.

Generallerin kimisi darbeci diye mimlenmemek için, kimisi de mevcut şartlara ayak uydurarak politikacılara yalakalık yapmaya başladığından sesini çıkarmıyor.

Sadece astsubayların değil, onlar kadar fazla olmasa bile subayların da bir çok sorunları var.
Subaylar neden sessiz?

Hem bunlar derneklerin tepkisi ile çözülecek sorunlar da değil.

Uzun süredir herkes ağzını şişirerek; ''Askerin diğer memurdan ne farkı var? Bir general ile orman bölge müdürü arasında bence hiç fark yok. İkisi de devlet görevlisi. Orman memuru neden hiç açıklama yapmıyor da askerler yıllarca herşeye karıştılar?'' diye televizyon ekranlarında efelik yapıyor.

Bu söylediklerine karşı olduğumu sanmayın. Bunlar az bile söylüyor. Şu anda bir general orman bölge müdürü kadar bile konuşamaz.

Askerler normal memurlardan daha çok eziliyor. Bence de askerler diğer memurlar gibi kabul edilmeli. Ve diğer memurlar gibi örgütlenip haklarını aramalı.

Yani sendikalaşmalı...

İşçinin sendikası var, memurun sendikası var ama askerin yok. Askerin yaşam şartları, iş koşulları, sağlık ve yaşam şartları diğer memurlardan kötü.

Örnek mi istersiniz? Hemen birkaç örnek vereyim.

Hiç kimse ücretsiz olarak çalıştırılamaz. Anayasaya göre angarya yasak. İşçi fazla mesai için ücret alıyor, memurlar da çalıştığı saate göre ücret alıyor. Ama askerler mesai mefhumu gözetmeksizin çalıştırılıyor.

İlçe tarım müdürlüğünde çalışan bir mühendis, bürodan çıkıp tarlaya, yani araziye gittiği an ücret alıyor. Asker kışladan çıkıyor, aylarca dağda yaşıyor, ölüm tehlikesi ve doğa şartlerınınm zorluğu da cabası. Ama ücret aldıkları yok.

Şimdi güneydoğuda görev yapan birliklerin aldığı tazminatı söyleyecekler ama ben önce davranayım. Bu para çerez parası. Fazla mesai ücretini bile karşılamaz. Ayrıca ziraatçilere bu tazminat batıda da veriliyor. Askerler batıda, mesela tatbikatlarda, niye ücret almıyor?

Diğer taraftan Özal'dan beri hökümetin ordusu gibi konumlandırılan ve güçlendirilen polis teşkilatı var. Polislere sessiz sedasız birçok zam ve tazminat veriliyor. Askere neden verilmiyor.

Askerlerden birinin ailesi askeri araca binip bir yere gitsin hemen dillere düşüyor, internet sitelerinde suçlanıyor ve teşhir ediliyor.

Benim emniyette çalışan ve benimle beraber işe başlayan bir eski arkadaşım var. Hizmetindeki araçları duyuyorum da şaşırıyorum. Neden kimse onlara bir şey demiyor?

Artık devlet adamları kendi aile mezarlarını bile devletin arabası ile ve yüzlerce kişi ile birlikte yapıyor. Bunlara neden kimse birşey demiyor?

Bunlara hiçbir askeri makam çözüm bulamaz.

Askerler derhal sendika kurmalıdır.

Böyle kendi içlerinde bölünerek ayrı dernekler halinde mücadele ile istenen sonucu alamazlar. Birlik olup tek çatı altında örgütlenmeliler.

Benim bunları buradan söylememin kolay olduğunu düşünenler olabilir.

Ama, bunlar benim yeni söylediğim şeyler değil.

Yıllardır aynı şeyleri söylüyorum.

Silahlı kuvvetlerde çalışırken birçok toplantıda bazı generallere de söyledim.

Hatta bu sendikayı kim kuracak diye düşünüyorlarsa; eğer desteklerlerse bunu ben kurarım da dedim.

Tabii ki sadece gülümsediler.

Ben de gülümsedim.

Hala da gülümsüyorum.

Ama acı acı....

Bence askeriye artık o eski yerinden düştü.

Fiziksel olarak tekrar oraya çıkmaları da imkansız.

Çıksalar bile halkın gözünde mevkilerini tekrar kazanamazlar.

Bana; siz kağıttan kaleymişsiniz diyenlerden biliyorum.

Hiç kimse çıkıp askeriyenin sorunları konusunda yüksek sesle konuşamaz.

Konuşsa da kaale almıyorlar.

Böyle sıkıntılı zamanlarda, yapılacak en öncelikli şey; personeli ve bu mesleği nasıl koruruz diye düşünmek olmalı.

Bunu da ancak sendika ile yapabilirler.

Zaman bunu gerektiriyor.

Zamana ayak uyduramayan ayaklar altında kalır.

Artık silkelenip kendine gelme zamanı gelmiştir.

Hem bu tür bir talep demokratik bir taleptir de.

Demokrasi istiyoruz denilirse; kimse de o pek itiraz edemez.

Ayrıca asimetrik bir etki de yaratır.

Bence hala asker olanlar bir düşünsünler bunu.

Saygılar sunarım.

Terör Örgütü Kurmanın Sonuçları.

     Irak'ta bir ABD üssüne inerken direnişçiler helikopterlerimizi ABD helikopterleri olarak düşündüğünden olsa gerek havan ve roket atışına tutmuştu. Arkadaki duman o bölgede patlatılan bir el yapımı patlayıcı, öndeki toz bulutu ise patlayan havan mermisinin çıkardığı toz. Şükür bir zayiatımız olmamıştı.
     Alttaki resimde ise iniş yerinde personel ve helikopterleri yatay mermi yollu silahlara karşı korumak için beton bloklar konulmuş.

     Bu resimleri yayımlamamdan maksat ise şunu göstermek: ABD gibi süper güç bir devlet bile, her ne kadar barınma alanlarının etrafına blok taşlar ve tel kılıflar içine doldurulan toprak duvarlar ile kısmen emniyete almış olsa da, bu tür saldırılara karşı %100 tedbir alamıyor.
     Üç tane cahil adamın eline birer RPG verin, ölümü umursamayacak şekilde motive edin, en güçlü devletin en teknolojik sistemlerine rahatlıkla saldırabilirler. Maliyet ise neredeyse sıfır.
     Roketatarlar Ortadoğu piyasasında sudan ucuza bulunabiliyor. Eğitimsiz ve motive olmaya uygun sebepleri olan insan bulmak ise silah bulmaktan daha kolay.
     İşte bu yüzden ABD'ye bu dünyada askeri olarak meydan okuyabilecek, bunu yaparsa (Saddam gibi) da sonuç alabilecek hiçbir devlet olmadığı halde, bireysel veya küçük gruplar olarak örgütlenen ABD düşmanı herkes bunu yapabildi, hala da yapabiliyor.
     Bu sadece ABD için değil; Çin, Rusya, İran, AB ve Türkiye de dahil her ülke için de geçerli.
     Bu yüzden ülkeler en az birbirlerine karşı aldığı tedbirler kadar (hatta daha fazla) terör örgütlerine ve muhtemel eylemlerine karşı tedbir almalı. Aynı zamanda; bu işin ucuz olmasına bakıp ta terör silahını birbirine karşı kullanmamalı.
     Çünkü bu silah iki ucu da ısıtılmış bir demir gibi. Bir ucunu düşmana saplarken, tuttuğunuz ucu da sizin elinizi yakıyor.
     Karşı tarafın da size aynı silahla karşılık vermesi ihtimali de cabası.
     Son günlerde, basın ve yayın organlarında,  bazı terör örgütlerini (Suriye'de) desteklediğimiz söyleniyor.
     Eğer bu doğruysa, yetkililerin bir defa daha düşünmesinde yarar var.
     Afganistan'da ABD ile savaşan direnişçiler, ABD'nin Sovyetler Birliği İşgaline karşı eğittiği, silahlandırdığı ve beslediği mücahitler idi.
     Sovyetler gidince bunlarla savaşmak ABD'ye düştü.
     11 Eylül'de ise, ABD; tarihinin en ağır ve alçaltıcı saldırısına maruz kaldı. Bunu yapanlar da eski ABD müttefiki örgüt ve kişilerdi.
     Sanırım başka örnek vermeye gerek yok.
     Fazla söze de gerek yok.
     Akil olan anlar.
     Saygılar sunarım.

Lübnan'da kaçırılan iki pilot serbest bırakıldı.

Kaçırılan iki pilotumuz serbest bırakılmış.
Bu gece Türkiye'ye dönüyorlar.
Olayın detayları henüz belli değil ama bu durum güzel bir şey.
Sanırım MİT ve dışişleri ortak çalışması ile başarı gelmiş.
Pazarlıklar nasıl geçti?
Ne verildi?
Henüz bilinmiyor ama iki kardeşimizin sağ salim dönmesinden dolayı mutluyum.
Ailelerine, ülkemize hayırlı olsun.

Milli helikopterimiz; Atak helikopteri o kadar da milli değilmiş.

Son günlerde gazetelerde dolaşan Defence News kaynaklı bir haber herkesin dikkatini çekmiştir.
Pakistan eskiyen taarruz helikopteri filosunu yenilemek için Türk yetkililerle temasa geçmiş.
Türkiye'de, daha yeni hayata geçen ve henüz kendi ordumuz için üretilen bu helikoptere yabancı bir ülkenin talip olmasından heyecenlanmış. Pakistan'a bu helikopteri satmak için görüşmeler falan yapılmış. Ama hiç beklenmedik bir sorun çıkmış ortaya.
Bu helikopterin motoru İngiliz-ABD ortak yapımı bir motor imiş. Bu sebeple bu motorun takılı olduğu helikopteri satmak için ABD izni gerekiyormuş. ABD ise bu izni henüz vermemiş.
Şimdi okuyanların çoğu da benim gibi aynı tepkiyi veriyordur sanırım: Hoppalaaaa!
E hani milli helikopterimizi yapmıştık.
Hani dış bağımlılıktan kurtulmuştuk.
Hani daha bağımsız bir duruma geliyorduk.
Demek ki bazı laflar sadece laf-ı güzafmış.
Öyle hemen milli helikopter yaptım diye bunu satamıyormuşuz.
Demek ki milli helikopter o kadar da milli değilmiş.
ABD; gerek siyasi, gerekse ekonomik nedenlerle bu konuda engel çıkarıyor.
Belki de kendi eski pazarlarına başka yeni üreticilerin girmesine engel olmaya çalışıyor.
Türkiye gözleri yolda kulakları telefonda ABD izni ni bekliyor.
Gelirse ilk satış yapılacak.
Hadi bakalım hayırlısı...

Çiftçilerle sohbetler: Çiftçilerin sorunları.

Bayram dolayısıyla memlekete geldiğim ilk gün köye gittim. Bir iki gün köyde kaldım. Köylülerimizle kahvede oturduğum bu süre içinde o kadar çok dert dinledim ki kendimi bu konuda bir şeyler yazmak zorunda hissettim.

Ege bölgesinde çiftçiler dertli. Hem de çooook dertli.

Bu yıl çekirdeksiz kuru üzüm rekoltesi çok düşük olmuş. Çiftçilerin çoğu geçen yıl aldığı ürün miktarının yarısını hasat edememiş. Ürün az olmasına rağmen ürün fiyatları da o kadar yüksek değilmiş. İki yıl önce kilosu dört bin liradan fazlaya satılan kuru üzüm, geçen yıl rekolte yüksek oldu bahanesiyle 3500 lira civarına düşmüş. Rekoltede azıcık bir artış fiyatları bu kadar düşürürken rekoltede neredeyse %50 oranında meydana gelen düşüş nedense aynı oranda fiyat artışına yansımamış.

Mısır fiyatları konusunda ise şikâyetler daha da fazla. İki yıl önce 620 kuruş olan mısır, geçen yıl 585 kuruşa, bu yıl ise 555 kuruşa düşmüş. Öte yandan girdi fiyatları ise olabildiğine artmış. Bu durum çiftçinin gelirlerini oldukça düşürmüş. Çiftçi geçim sıkıntısı çekiyor.

Bir örnekle açıklayalım.

Ege bölgesinde, çiftçilerin çoğunluğunun toprağı 50 dönümden azdır. İnsanlar bu topraklarından elde ettikleri ürünle bir yıl geçinirler. Genellikle başka gelirleri de yoktur.

Buna rağmen, elimde 60 dönüm toprağı olan, tanıdığım birinin, masraf ve gelir durumu hakkında kesin bilgiler olduğundan onun gelirini örnek alarak bir hesap yapacağım. Daha az toprağı olanların durumunu buna göre herkes kıyaslayabilir.

Bu çiftçi 60 dönüm arazisine mısır ekmiş. Toplam da 82 ton civarında ürün hasat etmiş. Bu ürününü kilogramı 555 kuruştan bir tüccara satmış. Bu fiyat üzerinden alması gereken para 45.000 TL civarında. Ama parayı almaya (ürünü teslim ettikten bir ay sonra parayı ödüyorlar) gittiğinde tüccar devletin alacağı vergiyi bu paradan kesmiş: 1000 lira civarında bir para.

Çiftçi 44 bin küsur lira parasını bankadan aldıktan sonra benzinliğe gidip harcadığı yıllık mazot parasını ödemiş: 3.400 TL. Buradan çıkan çiftçimiz tarım kooperatifine gidip yıllık gübre ve tohum parasını ödemiş:9.600 TL. Çiftçimiz buradan çıkıp damlama sulama için aldığı hortumların parasını ödemiş:2500 TL. Bu parayı verince sondajı çalıştırmak için yıl içinde harcadığı elektiriğin kaç para olduğunu çıkartmış: 3400 TL. Sonra da iki komşusu ile birlikte ortak oldukları sondajın kurulum masrafından kendi payına düşen taksiti ödemiş:3000 TL.

Harcadığı paradan sonra elinde kalan parayı hesaplayan çiftçimiz elinde 22 bin liradan biraz fazla para kaldığını görmüş. Elinde halen para varken 4-5 aydır sadece asgari tutarını ödediği kredi kartını kapatmaya karar vermiş. Bankaya gidip o ay 4.300 liraya ulaşan borcunu kapatmış.

Çiftçimizin eline 18 bin lira kadar bir para kalmış. Bundan sonra sağa sola olan borçlarını ödediğini anlatmayacağım. Bu çiftçinin traktör ve iş makinelerine ödediği bakım ve onarım masraflarını da anlatmayacağım.

Bu çiftçimiz bu parayla ikisi de öğrenci olan çocukları ile birlikte 4 kişilik ailesini bir yıl geçindirmek zorunda.

Bu yine de durumu nispeten iyi bir çiftçidir. Çoğu çiftçinin bu kadar tarlası yoktur. Onların durumunu artık siz düşünün.

Haa, bu arada hükümet bu çiftçiye 3000 TL ürün desteği vermektedir. Ancak bunu neredeyse bir sonraki senenin hasat zamanında verdiğinden çiftçi bu parayı üretim sürecinde peşin para olarak kullanamamaktadır. Bu sebeple üzerine bir de faiz yükü binmektedir. Sadece banka ve kredi kartı faizi değil. Benzinlikler dâhil herkes gariban çiftçiyi soyma yarışına girmiştir. Bir örnek vereyim ki daha iyi anlaşılsın. Benzinlikler mazota aylık %2 faiz uygulamaktadır. Türkiye’de tefeciler hariç hiçbir banka bu kadar yüksek faiz uygulamamaktadır.

Ziraat Bankası ‘’Çiftçi Kartı’’ uygulaması, Tarım Kredi Kooperatifleri 6 aylık faizsiz mazot satışı gibi uygulamalar çiftçiyi bu tefeci zihniyetli çakallardan koruyacak uygulamalardır. Ancak bu kartı ve uygulamayı birçok çiftçi kullanmamaktadır. Neden kullanmadıklarını sorduğumda; ’’Kart ücreti çok yüksek. Benim az tarlam var. Faizli mazot almak bana daha ucuza geliyor dediler.’’ Tabii ben durumu tam bilmiyorum. Ya iyi niyetli gibi görünen bu uygulamalarda bir aksaklık var veya çiftçi yeterince bilgi sahibi değil. Ama bir sorun olduğu kesin.

Peki, çiftçinin durumu neden böyle?

Bunu sorduğumda onlarca sebep söyleniyor. Bunlardan bazılarını kısaca sıralayalım.

*Ülkenin yıllık tarım ürünleri ihtiyaç miktarı ve buna göre çiftçinin ne üreteceği, devletçe planlanmadığı veya en azından yönlendirme yapılmadığı için çiftçi kendi kanaatine göre bir şey ekiyor. Bazen bu ekim tek bir bitkide yoğunlaşıyor. Rekolte çok yüksek olduğundan ürün para etmiyor.

*Mazot, tohum ve gübre fiyatları her yıl, aşırı derecede artıyor. Ama ürün fiyatları tam tersine düşüyor.

*Çiftçi örgütlü olmadığından tüccarın eline mahkûm oluyor. Tüccar da bunu bildiğinden çiftçileri sömürüyor.

*Devlet, hasattan hemen önce, yurt dışından o ürünün ithal edilmesini serbest bırakarak, kalitesiz ucuz ürün gelmesine göz yumuyor. Bu durumda ise fiyatlar suni olarak düşürüldüğünden çiftçi eziliyor.

*TMO, ürünlere daha yüksek fiyat vermesine rağmen, TMO’ya mal vermek oldukça zor. Ürünü teslim etmek için günlerce kuyrukta beklenebiliyor. Nem oranı vb. kesintiler ile gün başına kamyonculara ödenen paralar yüzünden fiyat yine aynı düzeye düşüyor. İnsanların yaşadığı stres ve çektiği sıkıntı da cabası.

*Sulama masrafları elektrik fiyatları yüzünden çok yüksek.

*Ürün destekleme fiyatları çok düşük.

*Devlet aylar sonra destekleme ödediği halde vergiyi peşin kesiyor.

*Çiftçi eski çiftçi değil.   Mesela kimse artık evinde hayvan beslemiyor, ekmek yapmıyor. Çiftçinin yaşam tarzı şehirliden sadece daha küçük yerlerde, yani köyde yaşaması dışında çok farklı değil. Çiftçi de artık şehirli gibi bir tüketici. Bu da masrafları artırıyor.

Yani özetlersek çiftçinin sorunları var.

Çiftçi durumdan memnun değil.

Gidişattan da umutlu değil.

Çiftçi her yede ağlıyor.

Çiftçi; sanayici, büyük hayvancılık şirketleri ve tüccar lehine ihmal edildiğini ve hatta ezildiğini düşünüyor.

Tarım Bakanlığı ve hükümet sanki bu sesleri duymuyor.

Sanırım önümüzdeki seçimlerde mecburen duyacaklar.

Çünkü, çiftçi; seçimlerde sandık başına gelince, bu sıkıntıları çok yüksek sesle haykıracak gibi görünüyor.

Saygılar sunarım.

Türkiye'deki Fethullah Gülen Cemaati Okulları Kime Hizmet Ediyor?

Hükümet, tartışmalı paketi açıkladıktan sonra herkes destek veya eleştiri mesajları içeren açıklamalarda bulundu. Bu arada, son moda cemaat demokrasisi (Cemaokrasi)  rejiminin gereği olarak meşhur cemaatimiz de açıklamalarda bulundu. Zaten artık devleti kendi kontrollerinde bir cihaz olarak gördüklerinden olsa gerek her devlet meselesinde açıklama yapmaktan hiçbir zaman geri duymuyorlar. Zaten bu açıklamalara alışan ve kendi yönünü çizmek için bir işaret bekleyen çevreler için bu açıklama gelmez veya gecikirse anormal gelmeye başladı.

Dedim ya, bayağı bir cemaokratik devlet olduk. Mesela genelkurmay başkanı artık askeri konularda bile fikrini söylemeye korkmakta (Örneğin askerliğin kısaltılması konusunda Genelkurmay ne dedi duyan veya anlayan var mı?), sivil idare nasıl uygun görürse, karar sivil idarecilerin kararı goygoyculuğu yapmakta ama kime hizmet ettiği belirsiz, resmi bir örgütlenme yapısı olmayan, vergi kaçırıyor mu, suç oluşturabilecek bir programı varmı belli olmayan ve kesinlikle hiçbir organ tarafından denetlenemeyen bir cemaat sanki devletin asıl ve tek sahipleri imiş gibi her devlet meselesinde açıklamalar yapmakta ve dahası bunlar büyük bir önemle ciddiye alınmaktadır.

 Nitekim cemaat yetkililerinden (ne konuda yetkili bilmiyorum ama Gazeteciler ve Yazarlar Vakfı Başkan Yardımcısı sıfatı ile tanınıyor) birisi bir gazeteciye yeni paket ile ilgili bazı hususlarda, özellikle de Kürtçe eğitim konusunda bazı demeçlerde bulunmuş ve bu gazete tarafından bu büyük bir olay olarak yansıtılmış.

Röprotajın bir kısmını değiştirmeden özet olarak aşağıda sunuyorum.

Gazeteciler ve Yazarlar Vakfı Başkan Yardımcısı Uşak, Güneydoğu'daki Gülen cemaati okullarında mevzuat değişikliği ardından Kürtçe eğitim de verilmesi hakkında 'işin tabii seyri gereğidir' dedi.

Uşak, Hizmet Hareketi'nin yurt dışındaki okullarında yerel dilde de eğitim yaptığını hatırlattı ve "Türkiye'de de mevzuat değişikliği yapıldıktan sonra Kürtçe eğitim yapılması işin tabii seyri gereğidir" dedi.

Güneydoğu'da da pek çok okulu bünyesinde barındıran cemaatin "Kürtçe eğitimini bölgeye göre değil, talebe bağlı sağlacağını düşündüğünü" belirten Uşak, eğitimin sadece özel okullarla sınırlı kalmaması gerektiğinin altını çizerek "Türk vatandaşları ana dillerini nasıl öğreniyorsa Kürt vatandaşların da, Laz, Abaza, Çerkes vatandaşların da ana dillerini devletin finanse ettiği okullarda öğrenmesi sağlanmalı" dedi.

"Gülen cemaati, Kürtçe eğitim vermeye hazır mı?" sorusuna verdiği "Ben hazır olduğunu düşünüyorum, özel okullar hepsinden daha önce hazır" sözlerini hatırlattığımız Cemal Uşak, gelişmelere dair şöyle konuştu:

 "Ben bunu genel bir mantıkla ve muhakeme yürüterek söyledim. Irak Kürdistanı'nda Hizmet Hareketi'nin okullarında Kürtçe eğitim yapılıyor. Ayrıca, başka ülkelerdeki eğitim kurumlarında da söz konusu ülkelerin yerel dillerinde eğitim yapılmakta iken Türkiye'de de mevzuat değişikliği yapıldıktan sonra Kürtçe eğitim yapılması işin tabii seyri gereğidir, diye düşünüyorum."

 Kürtçe eğitim için Hizmet okullarında hazırlıkların başlayıp başlamadığını sorduğumuz Uşak, "şu an için hazırlıkların söz konusu olmadığını" belirtirken, gelişmelerin Başbakan Erdoğan'ın da açıkladığı üzere Bakanlar Kurulu'nun yapacağı düzenlemeye bağlı olduğunu söyledi.

 GYV Başkanı Mustafa Yeşil'in T24'e verdiği söyleşide dile getirdiği "İstanbul’da da Kürtçe dili tercihli yapılabilir" sözleri hatırlatılıp, cemaat bünyesindeki okullarda Kürtçe eğitimin Güneydoğu ile mi sınırlı kalacağını, yoksa talebe göre farklı şehir ve bölgelerde de verilip verilmeyeceğini sorusu üzerine Uşak, "Mantık, talep edilen her yerde bunun yapılabilmesini gerektirir. Dünyanın en büyük Kürt kenti İstanbul, burada da talep gelmesi tabiidir" dedi.

"Paketteki haliyle getirilecek mevzuatı yeterli görmüyorum. Ben bir an önce, Türk vatandaşları ana dillerini nasıl öğreniyorsa Kürt vatandaşların da, Laz, Abaza, Çerkes vatandaşların da ana dillerini devletin finanse ettiği okullarda öğrenmesinin sağlanması gerektiğini düşünüyorum. Paketteki önerinin kamuoyunu hazırlamak için ilk adım olduğunu düşünüyorum ve devamının geleceğini ümit ediyorum."

Ben bunu dudaklarımı ısırarak okudum. Bu şahıs kendi kafasına göre Irak Kürdistanı gibi uydurma tanımlar kullanarak Türkiye’nin bir kısmının da Türkiye Kürdistanı olduğunu ima etmekte, yani ülkemize yeni bir coğrafi tanımlama kazandırmakta, Kürtçe ile yetinmeyip daha bir çok dilde eğitimden bahsetmekte ve hatta hızını alamayıp İstanbul’a en büyük Kürt şehri diyerek bölücülerin (PKK ve taraftarlarının) bile söylemeye utanacağı abes kelimeleri rahatça kullanmakta ve bunu çok normal bir şeymiş edasıyla ifade etmektedir.

Elbette bu konuşmanın bu yönleri de kabul edilemez densizliklerdir bana göre. Ama ben burada başka bir konuyu vurgulamak istiyorum.

Kürtçe eğitimin özel okullarda serbest bırakılması açıklanınca çoğu insanın aldatılarak ‘’eh kim kuracak bu okulları da bu eğitimi verecek, Kürtçe dil okulları girişimleri nasıl fiyaskoyla bittiyse bu da etkisiz bir taviz.'' diye düşünmesi sağlanmıştı.

Ama pandoranın kapağı açılınca içinden çok farklı bir şey çıkmaya başladı….

Demek ki yeni özel okul kurulmasına ihtiyaç yokmuş. Cemaat okulları bu görevi gönüllü olarak üzerine alacakmış anlaşılan.

Her yıl Türkçe olimpiyatları yaparak milletin gözünü boyayan cemaatin gerçek niyeti demek ki farklıymış. ‘’Dünyaya Türkçe öğretiyoruz.’’ derken aslında bu tiyatroyu, çoğunluğu milliyetçi vatansever insanlar olan Türk halkını kandırarak kendi okullarına ekonomik destek sağlamak yani sömürmek için tezgâhlıyorlarmış.

Arkadaş, sen dünyaya Türkçe öğretmeden önce kendi ülkenin vatandaşlarına Türkçe öğretsene. Sen ülkede iki dilli ve hatta çok dilli bir yapının temellerine harç taşıyarak Türkçe’nin yaygınlaşmasına zarar vermesene.

Bu paket ten bir şey olmaz diyenlere sesleniyorum!....

Yanılıyorsunuz.

Bu paketten bir şey olacak, hem de tahmin etmediğiniz kadar kötü bir şeyler.

Ve bunlar yavaş yavaş çıkmaya başladı bile…

Özel okul lafı sizi kandırmasın.

Hükümet bu kanunu çıkaracak, cemaat te bu işin taşeronluğunu yapacak, başka okula filan da gerek kalmayacak.

Cemaat, başkalarının taşeronluğunu yapmak konusunda oldukça tecrübeli zaten….

Tüm Türkiye’de yaygın bir okul ağları da var.

Şimdi, cemaat dershaneleri kapanınca onlar da yeni özel okullara dönüşecek ve okul ağı daha da büyüyecek.

Yeni bir yatırıma, yeni bir okula da gerek yok…

Bu eğitim çok kısa bir zamanda yaygınlaşabilir.

Hükümet kanunuyla ve cemaat okuluyla…

Ne demiş atalarımız: ‘’Çingene çalar Kürt oynar.’’

Anlaşılan bu konuda: ‘’Hükümet çalıyor, cemaat ise oynayacak.

Sanırım PKK ve BDP’de (düğünlerde aslında kendileri oynamaktan pek anlamayan ve el çırparak oynuyor görünen beleşçiler gibi) bunların etrafında halka yapıp alkış tutacak.

Oh ne ala!

Herkes mutlu….

Herkes eğleniyor….

Benim se duyduğum gürültüden uykularım kaçıyor.

Ama milletimizin kulaklarına tıkaç, gözüne siyah bez takılmış.

Makarnayı, hem de yoğutlu olarak yemiş.

Bedava kömürü de sobaya ağzına kadar doldurmuş, sıcaktan mayışmış.

Maşallah horul horul uyuyor.

Uyutuluyor!.....

Saygılar sunarım. 

İran'ın istihbarat teşkilatı ve son zamanlarda çevirdiği dolaplar.

Bir süredir Gültekin Avcı tarafından; İran ve onun istihbarat teşkilatları hakkında değişik yazılar yayımlanmaktadır.

Hem İstihbarat konularına hem de İran ile ilgili konulara dair kişisel bir ilgim olduğundan bu yazılar özellikle dikkatimi çekti. Çünkü, çalışma hayatımın belirli dönemlerinde (bu teşkilatların elemanlarını görmesem de) bunların faaliyetlerinden dolayı varlıklarını şahsen hissettiğim zamanlar olmuştu.

Peki, nedir bu İran istihbaratı?

Ben bunlarla nerede karşılaştım?

Ne yazık ki biz (biz derken Türk halkını kastediyorum, belli bir grup veya kurumu değil) bu istihbarat teşkilatı hakkında bilgileri genelde ABD yetkililerinin kamuoyuna yaptığı açıklamalardan öğrenmek zorunda kalıyoruz.

Çünkü bu teşkilat bölgede istihbarat açısından en büyük iki aktör olan CIA ve MOSSAD’ı bile tedirgin etmektedir. Bu sebeple hem bölge ülkelerinin istihbarat teşkilatlarını uyarmak, hem de İran’a ‘’sizi takip ediyoruz, faaliyetlerinizden de haberimiz var’’ mesajı vermek için zaman zaman (İsrail doğrudan açıklama yapmıyor çünkü İran’a kendi aleyhinde kullanacağı bir koz vermek istemiyor.) ABD’li yetkililer basına çeşitli demeçler vermektedirler.

Örneğin; 2012 yılı Aralık ayında,  ABD Savunma Bakanlığı (Pentagon) İran İstihbarat Teşkilatı'nı Ortadoğu'nun en güçlü servisi olarak tanımlarken, Pentagon kaynakları tarafından İran'ın aktif 30 bin istihbarat personeli olduğu söyleniyordu.

Şimdi, gerek bu ve benzeri açık kaynaklardan öğrendiğimiz genel bilgilerden, gerekse yukarıda adını zikrettiğim yazarın yazılarından, kısaca İran istihbarat teşkilatı hakkında bilgi verelim.

İran çok eski bir tarihi ve kültürel mirasa, köklü bir devlet geleneğine sahiptir. İşte bu mirasın gereği olarak İran, en eski dönemlerinden beri istihbarata çok büyük önem vermiş, tarihten gelen bu geleneksel yapılar gelişerek 1957 senesine kadar devam etmiştir. 1957 senesinde, Şah Muhammed Rıza, Batılı istihbarat örgütlerinin (CIA-MOSSAD) desteğiyle SAVAK ismiyle batılı anlamda modern bir istihbarat teşkilatı kurmuştur.

Şah bu teşkilatı, komşu ülkeler ve kendi ilgi sahasındaki devletlerden istihbarat elde etmek için kullanmakla beraber, esas itibariyle; başta yurt dışında okuyan öğrenciler olmak üzere yurt dışındaki İranlıları takip etmek ayrıca içerde ve dışarda bulunan muhaliflerini etkisiz hale getirmek için kullanmıştır.

SAVAK; bu faaliyetlerinden dolayı doğal olarak, tüm rejim muhalifi örgütlerin nefretini üzerinde toplamayı başarmıştır. Bu sebeple, Şah'ı devirerek iktidarı ele geçiren Humeyni, ilk iş olarak SAVAK'ı lağıv etmiştir. SAVAK hakkında duyulan nefret ve endişe o kadar büyüktü ki; servisin ileri gelenleri yargılanarak idam edilmiş, yüksek rütbeli SAVAK ajanları 1979-81 yılları arasında neredeyse tamamen ortadan kaldırılmıştır.

Şah’ın istihbarat teşkilatını ortadan kaldıran molla rejimi bu sefer benzer amaçlarla yeni bir istihbarat teşkilatı olan SAVAMA’yı kurmuştur. Bu teşkilat kurulurken eski teşkilatın alt seviye elemanlarının çoğu kullanılmaya devam edilirken, bunların başına rejime bağlı yeni kişiler getirilmiştir.

Tabii İran’da tek istihbarat teşkilatı SAVAK ve onun yerine kurulan SAVAMA değildi. Başta silahlı kuvvetler olmak üzere başka bazı teşkilatlar da vardı. Bunlar da yeni rejim anlayışına göre yeniden yapılanmış, ayrıca yeni rejimin kurduğu bazı askeri ve güvenlik gruplarının da istihbarat teşkilatları oluşturulmuştur.

Bu tür yeni teşkilatların en önemlisi Devrim Muhafızları’dır. Benzerleri Suriye gibi Ortadoğu ülkelerinde bulunan bu yeni yapı, klasik silahlı kuvvetlerin yanında oluşturulmuş bir ordu gibi teşkil edilmiştir. Bu teşkilatta rejime fanatiklik derecesinde bağlı personel  istihdam edilmektedir. Rejimin ve uygulanan gayri nizami harekâtların etkili gücü olarak faaliyet gösteren bu bir nevi ikinci ordu, (birçok batılı askeri uzmanlar tarafından emir komuta birliğini bozan ve düzenli savaşta İran’ın başarı olasılığını azaltan bir hassasiyet olarak görülmekle birlikte) barış zamanında kendinden beklenen görevi başarıyla yapmaktadır. Hatta bu ordu ulaştığı personel sayısı ve etki gücü ile düzenli orduyu gölgede bırakır duruma gelmiştir.

Bu karmaşık ve çok başlı yapı istihbarat faaliyetlerinde verimsizliğe ve kargaşaya sebep olmuş olacak ki; 1984'te Muhammed Reyşehri'nin başkanlığında ülkedeki güvenlik ve istihbarat birimleri örgütlenerek Vezaret-i Ettela'at Ve Amniyet-i Kisvar-VEVAK (İstihbarat ve Güvenlik Bakanlığı) altında birleştirilmiştir.

Geniş bütçesi ve devasa örgütlenmesiyle VEVAK, İran yönetimindeki en güçlü bakanlıklardan birisi haline gelmiştir. Bu bakanlık, Ali Hamaney'in Velayet-i Fakih Örgütü'nün rehberliğinde faaliyet göstermektedir.

Asli personeli, ya İran elçilik ve konsolosluklarında çalışan diplomatlar veya rehberlik ve propaganda temsilcileridir. Gayriresmi personeli arasında ise Iran Hava Yolları personeli, İranlı öğrenciler, işadamları, gazeteciler ve bazı muhalefet mensupları bulunmaktadır.

İran Cumhurbaşkanı ve dinî liderlik te "onay" makamı olarak baş sorumluluğu yüklenmektedir.

VEVAK, bilgi toplamanın yanında radikal gruplar ve İslâmi Hareket Örgütleri ile irtibat sağlamaktan da sorumludur. VEVAK güdümlü faaliyetler, iki hedef ekseninde gerçekleşmektedir:

*Rejim muhaliflerini cezalandırmak.

*İslâm Devrimi'ni ihraç etmek.

Bugün İran bu faaliyetlerini özellikle tüm Kafkasya, Güney Asya ve Orta Doğuda yoğun olarak icra etmektedir. Zira Şii jeopolitiğini ilgilendiren her bölge operasyon hedefi olarak seçilmektedir.

Şu ana kadar açıklamaya çalıştığımız ve bir şemsiye olan VEVAK bünyesindeki bulunan istihbarat kurumları şunlardır:

1- SAVAMA:

Dış istihbarattan sorumlu asıl servistir. Batılı ülkelere (Türkiye'ye) yönelik faaliyetler, Hizbullah ve diğer şeriatçı örgütlerin faaliyetlerini yönlendirir.

2- Devrim Muhafızları (PASDARAN):

120 binin üzerinde askeri personeli olan yapı, rejim muhaliflerini takip etmekle görevli bir istihbarat ünitesine de sahiptir. Ayrıca "Basij" adı verilen gönüllüler de PASDARAN'ın kontrolü altındadır. 900 000’den fazla elemanı olan yapı, Şii itikadına (jeopolitiğine) uymayan kişilerin tespiti ve ortadan kaldırılmasına yardımcı olmaktadırlar. Dış operasyonlar her halükarda SAVAMA ile ortak yürütülmektedir. Yine başında bir general bulunan PASDARAN'a bağlı "Kudüs Kuvveti" de ülke dışı harekâtlardan sorumludur.

3- Kurtuluş Hareketleri Dairesi:

PASDARAN'ın Körfez Taburu olarak kurulmuştur. Bu yapı; PKK, ASALA, Japon Kızıl Ordusu ve Hizbullah gibi uluslararası terör örgütlerine uzun yıllar boyunca askerî, malî ve lojistik destek vermiştir. Bu faaliyetlerine açık veya gizli olarak halen devam etmektedir.

4- İran Genelkurmay İstihbarat Başkanlığı (J-2)

Aslında, Şah döneminde ABD sistemine göre teşkilatlanan bu yapı daha çok klasik askeri istihbarat ile meşgul olmaktadır.

Kısaca mevcut istihbarat teşkilatları ve bunların görev ve sorumlulukları hakkında bilgi verdikten sonra, gelelim İran istihbaratının bugünkü faaliyetlerine….

Önce Türkiye’den başlayalım. İran’ın Türkiye’ye rejim ihraç etme, ülkemizdeki şeriatçı olduklarını iddia eden terör örgütlerini destekleme faaliyetlerini uzun süredir yürüttüğü çok fazla kişi tarafından yazılıp çizilmiştir. Günümüze gelecek olursak İran’ın bu ve daha geniş istihbari faaliyetlerini genişleterek artırdığı iddia edilmektedir. Mesela; kamuoyunda, daha önce, bazı cemaatçi polisler tarafından konulduğu da iddia edilen, başbakanımızın evinde bulunan böceğin, bazı çevreler tarafından, İran istihbaratı tarafından konulduğunu iddia edilmektedir. Nitekim devlet yetkililerinin de bu yönde düşündüğünü doğrular nitelikte bazı olaylar da meydana gelmektedir. Bazı İran vatandaşı kişilerin ülkemizin İran’a sınır bazı illerinde ajanlık iddiasıyla tutuklanıp sorgulandıktan sonra sınır dışı edilmesi bunun işareti olarak görülebilir.  Son dönemlerde gerek Suriye gerekse tüm Ortadoğu’da meydana gelen gelişmeler dikkate alındığında bu iddia akla yatkın bir ihtimal gibi görünmektedir.

Komşularımızdan başlayarak, son zamanlarda tüm dünyanın dikkatini üzerinde toplayan tüm Ortadoğu ülkelerine bakınca da bu istihbarat örgütlerinin faaliyetlerinin dışarıdan açıkça fark edilecek kadar arttığı görülmektedir.

Mesela; PASDARAN’ın Suriye’de savaştığı, istihbarat ve Gayri Nizami Harp (GNH) faaliyetlerinde bulunduğu basın organlarına kadar yansımış bir İran faaliyetidir. İran’ın Lübnan’da, Hizbullah ile ilişkisi ise eskiden beri bilinmektedir.

Burada gözden kaçırılmaması gereken önemli bir husus ta; İran’ın Suudi Arabistan ve bazı körfez emirliklerindeki faaliyetleridir. Anlaşılan o ki, ABD’nin artık Şii temelli örgütlerden gelen tehdidi ikinci plana atıp Selefi ve Sünni kökenli örgütlerden gelen tehdidi birinci sıraya yükseltmesiyle birlikte İran ile ABD arasında imzası bulunmayan bir barış ve işbirliği havası ortaya çıkmıştır.

İran; ABD ve Batı’nın yaptıkları icraatlarla ortaya çıkarmakta oldukları Şii hilali oluşumunu kendi menfaatlerine hizmet ettiği için el altından desteklemektedir. Bu yüzden Arap Baharı’nı; Suudi Arabistan ve bazı körfez ülkelerinde bir Şii Baharı’na dönüştürmeye çalışmaktadır. Doğal olarak bu maksatla yukarıdaki yapılardan uygun olanları bazen gizlemeye bile gerek duymadan kullanmaya çalışmaktadır.

Nitekim tehlikeyi fark eden ve ülkesindeki iç karışıklıklardan İran’ın sorumlu olduğunu açıklayan Suudi yetkililer, sınırlarına komşu emirlikler ve Yemen’deki olayları yakından takip etmekte ve gerektiğinde kendi askeri güçlerini de kullanarak müdahalelerde bulunmaktadır.

Şimdi de İran’ın uzun süredir çok etkili bir şekilde faaliyet gösterdiği bir başka bölgeye, Irak’a,  gelelim. İran; Irak’ta bulunan şeriatçı Şii yapıların tamamı ile yakın işbirliği halindedir. Laik Şiiler daha Arap milliyetçisi olmakla birlikte bunlarla da yakın ilişki kurma çabası içindedir.

İran; Irak kuzeyindeki Sünni Kürt şeriatçı örgütlerinin de baş destekçisidir. Bu durumun farkında olan Barzani yönetimi İran’ı yakından takip etmekte, İran’a karşı Türkiye’ye, Sünni Araplara ve tüm İran karşıtı bölge ve bölge dışı devletlerle işbirliği imkanları bulmaya çalışmaktadır. Talabani bölgesi İran’a yakın olduğundan, daha önce İran ile işbirliği tecrübeleri bulunduğundan ve İran’ın acımasız operasyonlarından duydukları korkudan dolayı Talabani yönetimi (KYB) her zaman İran ile yakın ve iyi ilişkiler içinde bulunmaya çalışmıştır.

1997-1998 yılında; PKK ile ittifak halinde bulunan KYB; KDP’ye saldırarak Erbil dâhil büyük bir bölgeyi ele geçirmiş, Barzani ile hareket eden Türkiye zırhlı birliklerin de kullanıldığı çatışmalarda Talabani ve PKK güçlerini dağıtmış, kaybedilen yerlerin tamamını tekrar ele geçirmiş ve KDP’ye teslim etmiştir. Bu çatışmalarda İran askeri birlikleri (çoğunlukla PASDARAN) de çatışmalara Talabani’nin yanında gayri resmi olarak fiilen katılmıştır. Yani Irak’ın kuzeyinde resmi olarak olmasa da İran ve Türk askerleri karşı cephelerde çarpışmış, İran tarafı bu çatışmadan yenik çıkmıştır.

İşte benim İran’ın varlığını hissettiğim yer de Irak’ın kuzeyi olmuştur. Orada görev yaptığım süre içerisinde gerek takip ettiğim olaylar, gerek se temasta bulunduğum KDP yetkililerinin anlattıkları İran istihbarat teşkilatlarının yaptıkları eylemler hakkında bilgi sahibi olmamı sağlamıştır.

Yerel yetkililerin söylediğine göre; İran hiçbir olayın kendisi ile bağlantılı olduğunu kabul etmemiştir. Ancak olayları gören ve biraz bilgisi olan herkes bu olayların İran’ın işi olduğunu söylemekteydi. Bahsettiğim olaylar neydi diye merak edenler olabilir. Söyleyeyim. Irak’ın kuzeyinde, özellikle Süleymaniye ve ona yakın bölgelerde değişik zamanlarda, yol kenarına atılmış cesetler bulunmaktaydı.

Peki, bu cesetlerin İran ile ne alakası neydi?  Bu cesetlerin tamamına yakını İran’a muhalif ve İran çıkarlarına engel olabilecek kişilere ait cesetler idi. İşin daha belirgin tarafı; tüm cesetler aynı şekilde canice ve bazen de işkence ile sorgulandıktan sonra öldürülmüş. Yol kenarına da, sanki birilerine mesaj iletilmek ister gibi, görünecek şekilde konulmuş.

Bu durum daha çok Barzani taraftarlarında olmakla birlikte herkeste İran’a karşı belirgin bir korku ve nefrete sebep olmuş. Benim konuştuğum ve bu konuyu ben sormadan bana anlatan yerel yetkililer; ‘’Biz Türkiye ile PKK’ya karşı yıllarca beraber savaştık. Hiçbir zaman Türk askerinin böyle bir vahşilik yaptığını görmedik. Türk ordusunun belli bir hukuk ve insanlık anlayışı var. Ama İranlılarda yok. Onlar ne acır, ne hukuk dinler, ne din bilirler ne de iman. Bu işleri bu bölgede sadece İran yapar. İran, Saddam yönetiminden ve tüm Arap örgütlerinden daha acımasız. Affetmez, acımaz ve tehdit olarak gördüğü herkesi ortadan kaldırmaya çalışır. Buna rağmen hiçbir cinayeti de kabul etmez, reddeder. Onun için biz en çok buraya İran’ın hâkim olmasından korkarız. Çünkü onların rejimine  İslam deseler de İranlılar en dinsiz adamdan daha acımasızdırlar.’’   

Nitekim bu iddiaları destekleyecek şekilde haberler bize de geliyordu. İran karşıtı değişik gruplarla birlikte birçok PJAK elebaşının da Irak’ın kuzeyinde İran istihbaratı tarafından, genellikle boğazları kesilerek veya telle boğularak, öldürüldüğü haberlerini alıyorduk.

Uzun lafın kısası, yukarıda da kısaca anlatmaya çalıştığımız gibi İran’ın güçlü bir istihbarat teşkilatlanması bulunmaktadır. Dahası İran bu gücünü hiç kimseyi umursamadan çıkarları doğrultusunda en sert şekilde ve sonuna kadar kullanmaktadır. Bu sebeple CIA ve MOSSAD gibi tüm dünyada önem verilen teşkilatların bile ciddiyetle dikkate almak zorunda kaldığı bir unsur haline gelmiştir. İran, istihbarat teşkilatlarını sadece bir haber alma teşkilatı olarak değil, operasyonel bir yetenek olarak ta kullanmaktadır. Bu sebeple de herkes üzerinde etkili olmaktadır.

Peki MİT ne yapmaktadır?

Benim; MİT’in ne yaptığını bilmem de, biliyor olsam dahi bunu burada açıklamam da mümkün değildir.

Ancak şu kadarını söyleyeyim.

Mehmet Eymür’den sonra MİT Operasyonlar dairesi kapatılmıştır. Yani; MİT’in kolları koparılmış, kocaman vücudu, kocaman kulakları olan ama rakibine tek bir yumruk atamayan bir dövüşçü gibi komik bir hale sokulmuştur.

Bu bilgilerden sonra şu soruları soruyorum:

Acaba MİT ne zaman tekrar operasyon yapma yeteneğine kavuşturulacaktır?

MİT ne zaman sadece haber toplayan yapısından çıkıp artık bölgesinde ciddiye alınan bir örgüt haline gelecektir?

Saygılar sunarım.

Yargıtay'ın Kararı Ne anlama Geliyor?

Yargıtay, özellikle yargılanan ve hapiste bulunan kişiler, aileleri ve yakınlarının olmak üzere uzun süredir herkesin merakla beklediği kararını açıkladı.

İçeride olan arkadaşlarımız, abilerimiz var.

Zaman zaman bazılarının aileleri ile de görüşüyorum.

Tüm olumsuzluklara rağmen içlerinde bir umut vardı.

Ben moralleri bozulmasın diye bu umutlarını desteklemeye çalıştım hep.

Ama içimden çok ta umutlanmaya yer olmadığını düşünüyordum.

Çünkü (artık bunu söyleyebilirim sanırım) karşı tarafın üzüm yemek gibi bir niyeti yoktu gördüğüm kadarıyla.

Bağcıyı dövmeye karar vermişler, gerisi bahane bulmaya kalmış...

Bu ve benzeri davaları hukuk, adalet terimleri ile anlatmaya çalışıyor her iki taraf, ama bence boşuna.

Bütün bunlar tülüat, bütün bunlar tiyatro.

Bu bazılarının söylediği gibi bir rövanştı bazılarınca.

İntikam almak isteyen ruhlar çıldırmış gibi konuşuyordu, karşı taraftaki her kesim tarafından.

Kimisi Cumhuriyetin ilk dönemine kadar götürüyor düşmanlığını.

Kimisi de 12 Eylülde askerlerin arasında babasının mahkemeye çıkarılmasının çocuk zihninde yarattığı psikolojik travmayı atamamış bir türlü, üniforma görünce anksiyetesi bozuluyor. Onun hesabını sormak peşinde konu ile hiç ilgisi olmayan bugünkü üniformalılardan.

Televizyonlarda, gazetelerde; (aslında hukukun sadece ''H'' sinden haberi olan birinin bile gördüğü hukuksuzluklara rağmen) davaların  hukuka ne kadar uygun olduğunu anlatmaya çalıştılar aylarca.

Kendileri de anlattıklarına inanamadıkları noktada ise; kulvar değiştirip demokrasi için bunların gerekli olduğunu söylemeye kadar gidenler oldu. ''Ama darbe daha kötü! Darbeciler de böyle hukuksuzluklar yapmıştı (yani bu da hukuksuz ama intikam için mübah)!'' diyenler de oldu, bu haksızlıklara bir şey söyleyemeyecek duruma gelince.

Yani hep ağızlarda hukuk vardı, ama yargılananların avukatları ve yakınları nedense bu hukuka bir türlü rastlamadıklarını söylüyorlardı.

En çok ta suçlanan kişilerin yakınlarına üzülüyorum.

Kendilerini anlatmaya çalıştılar, hukuk dediler, adalet dediler ama sesleri o kadar çok çıkmadı haliyle.

Çünkü onları konuşturan, konuşturmaya cesaret eden o kadar da fazla değildi.

Yani her iki taraf ta hukuktan bahsetti, hukuka göre kendilerini anlatmaya çalıştılar.

Bence bu çok büyük bir hataydı. Çünkü boşuna bir çabaydı....

Hukuk; hukukun geçerli olduğu mahkemelerde olur.

Bu bir hukuk mahkemesi değildi.

Bu siyasi bir yargılamaydı.

Geçmişte de, bu gün de; siyasi yargılamalarda, sonuca en az etki eden şey hukuk ve adalet duygusudur.

Bu gün kararı duyunca şaşırmadım.

Hatta beraat ve salıverilenleri duyunca; hiç olmazsa bunlar kurtuldu  diye bile düşündüm.

Ben de, çoğu insan gibi, dışarıdan durumun vahametini tam olarak algılayamıyordum.

Ama, bir süre önce karşılaştığım bir hukukçunun sözü beni dehşete düşürdü.

''Böyle bir davada, böyle bir suçtan Türkiye mahkemelerinde, yargılanmaktansa, savaş halinde olduğumuz bir ülkenin savaş bölgesi askeri mahkemesinde yargılanmayı tercih ederim.'' diyordu.

Bunun üzerine söyleyecek söz bulamadım.

Hala da bulamıyorum.

Aslında söylenecek fazla bir şey de yok......

Tutuklu yakınlarına sabırlar diliyorum.

Bu durumu neredeyse zil çalacak kadar memnun takip edenlere de duyuru: Ayıp ediyorsunuz. Hem de çoook.

İnsanları yaralıyorsunuz.

Bir gün belki siz de benzer duruma düşersiniz.

Bunu düşünmeden çok ta sevinmeyin bence.

Hayat insana her zaman beklemediği sürprizler hazırlıyor .

Unutmayın; hukuk herkese lazım.

Bir gün size de lazım olabilir.

Olabilir gerçekten...

İnanın....

Saygılar sunarım.

Türkiye’de resim sanatı neden gelişmiyor? Resim öğretmenlerinin genel sorunları nelerdir?

 Daha önce bu sayfalarımızda sanat ile ilgili konulara da yer vereceğimizi söylemiş ve resim nedir konulu bir yazı yayımlamıştık. Şimdi bu yazıların ikincisini yayımlıyoruz. Bu yazı, temel bir konuda, resim sanatının kitlelerce sahiplenilmemesi ve bunun bir sonucu olarak ülkemizden uluslararası üne kavuşmuş pek çok fazla ressamın çıkmamasının da sebepleri ile ilgili.

Bu arada sesini bir türlü duyuramayan resim öğretmenlerinin sorunlarını da yansıtıyor.

Yazıyı aşağıya sunuyorum.

Faydalı olması dileğiyle.

Okullarda verilen resim eğitiminin, dolayısıyla da ülkemizde bulunan resim öğretmenlerinin pek te önemsenmeyen birçok sorunu bulunmaktadır. Bu sorunlar aynı zamanda Türk resim sanatının da sorunlarının kaynağı durumundadır.

Peki, nedir bu sorunlar?

Müsaadenizle aşağıda kısaca anlatmaya çalışacağım.

İlk ve en önemli sorun resim dersinin haftada bir ders olması.

Tam olarak, resim dersinin haftada 40 dakikaya sığdırılmasıyla başlıyor bütün problemler…..

Burada zaten işe 1-0 mağlup başlıyoruz.

Arkası da bununla geliyor doğal olarak. Çünkü sorun buradan başlıyor. Resim haftada bir saat olunca önemsenmiyor haliyle. Ne öğrenciler, ne aileler hatta ne de diğer eğitimciler tarafından.

Bu durum velilerle yapılan görüşmelerde de kendini gösteriyor haliyle. Çocuğunun durumunu görüşmek için gelen velilerin büyük bir çoğunluğu; ‘’Ben resim öğretmeniyim.’’ Deyince çocuğun durumunu sormaya dahi lüzum görmüyor, arkasını dönüp diğer ders öğretmenlerine doğru gidiyor.

Öğrencilerde de; hiç bir şey yapmasam bile yılsonunda nasılsa karneme 5 gelecek duygusunun rahatlığı var. Burada okul idarelerinin ve eğitim sisteminin de hatası var tabii ki. Hem 40 dakikaya sığdırıyorlar resim dersini, hem de yılsonunda sergi yap, kimseye düşük not verme baskısı var her yerde. Resimden de kalınır mıymış anlayışı da cabası. Tamam! Herkeste resim yeteneği olmayabilir. Resim yeteneği yok diye çocukların düşük not alması doğru değil. Ama kimde yetenek var anlaşılamıyor çoğu zaman. Çünkü ilgi yok, çaba yok, malzeme getirip derste bir şeyleri uygulayarak öğreneyim diye bir düşünce yok.

Şimdi böyle söyleyince herkesi suçluyor gibi bir duruma da düşmek istemem. Bazı aileler her şeye rağmen ilgili, bazı çocuklar da öyle. Zaten bunların morali ile bir şeyler yapmaya çalışıyor resim öğretmenleri. Hatta bazı yerlerde ilgili aile ve öğrenci daha fazla olabiliyor diğer yerleşim yerlerine göre. Bunları da bir yere kadar normal karşılamak mümkün. Çünkü sistem eğer bir şeyler dayatıyorsa ailelerin de yapacağı pek bir şey yok. Bu sınavlı okula giriş sisteminde herkes çocuğunun ağırlık puanı daha yüksek olan derslere yönlenmesini istiyor.

Resmin tek sorunu eğitim sistemindeki bu durum da değil. Muhtemelen dini veya kültürel sebeplerle, belki insanların geçim derdine düşmüşken diğer üst seviye ihtiyaçları düşünememesiyle de bağlantılı olarak insanlar resim almıyor, evlerine ve işyerlerine resim asmıyor. Pazarı olmayınca da resim yapılmıyor çok fazla. Bu sebeple resim insanı geçindirecek bir iş olarak değil aman ancak bazı ilgili ve gelir durumu iyi insanların hobisi olarak görülüyor. Ama eğer resim alımı arsa bu işe ilgili binlerce insan çıkacak ve bunların arasından da birkaç tane dahi çıkıp Türk resminin dünya çapında tanınmasına ve etkili olmasına vesile olacak.

Bu temel sorunlar yanında koskoca bir ulusun resim gibi önemli bir görsel sanat dalında geleceğini hazırlayan resim öğretmenlerinin de önemli sorunları var. Bu sorunlarda aslında yukarıda saydığım hususlarla bağlantılı.

Ders saatleri az olunca bir okulda 15 ders saatini dolduramıyorlar çoğu yerde ve bu sebeple okul okul geziyorlar bunu doldurmak için. Norm fazlası olup ta aynı şeyi yaşamaları da sıradan bir durum neredeyse.

Dersine önem verilmemesi ve kimse tarafından öğretmen olarak ta önemsenmemek bir yana, üzerine bir de bugelince resim öğretmeni olmak oldukça zor bir şey genel kanının aksine.

Ama biz de kendimizi avutacak bir şeyler buluyoruz, bulmazsak hiç olmayacak çünkü.

Mesela; her öğretmen ve öğrenci bir gün olur okuldan ayrılır ve okul kayıtlarındaki isminden başka bir iz bırakamaz geride. Matematik problemini çözüp çerçeveletmek çok olacak şey değil doğrusu. Ama her resim öğretmeni okul duvarlarını süsleyen resimler bırakır arkasında. Bu resimleri yapan öğrenciler de öyle.

Herkes gelip geçicidir bu dünyada. Herkes bir yerlere gider. Herkes ölür.

Ama arkasından kalıcı bir şeyler bırakanlar yaşar yıllarca.

Resim öğretmenlerinin de yaptığı ve öğrencilerine de yaptırmaya çalıştığı,  tam olarak budur aslında.

Bu kadar söz söylememe bakıp sakın yanlış anlamayın.

Biz resim öğretmenleri çok şey istemiyoruz.

Bizim istediğimiz bir avuç mutluluk.

Yoğun bir maratona benzeyen eğitim yaşamında bunalan öğrenciye ve zor hayatın şartlarında yıpranan insanımıza bir tutam keyif sunmaktır  tek endişemiz.

Hoşça kalın.

Sanatla kalın. 

Saygılar sunarım.