Çin'in değişimi.

George Friedman; Türkiye'de de dilimize çevrilen stratejik seviyede Jeopolitik değerlendirmeler içeren futurist kitaplarıyla meşhur ADD'li bir yazar. 1996 yılında Stratfor isimli bir şirket kurmuş. Bu kuruluşun İnternetteki yayım adresi de aynı isimle adlandırılmış.Global istihbarat konularında yayım yapıyorlar.

Bu sitede ''Çin'in kaçınılmaz değişimi'' isimli bir yazı yayımladılar. Vaktim olmadığından Türkçeye çeviremedim. 

Ben de daha önce Çin ile ilgili yazılar yazdığımdan ilgimi çekti. Burada İngilizce metni veriyorum. İleride fırsat bulursam özet bir çevirisini yapacağım. Faydalı olması dileğiyle.

Saygılar sunarım.

China's Inevitable Changes

Geopolitical Weekly

TUESDAY, NOVEMBER 5, 2013 - 04:06  Print   Text Size

Stratfor

By Rodger Baker and John Minnich

The Central Committee of the Communist Party of China will convene its Third Plenum meeting Nov. 9. During the three-day session, President Xi Jinping's administration will outline core reforms to guide its policymaking for the next decade. The Chinese government would have the world believe that Xi's will be the most momentous Third Plenary Session since December 1978, when former supreme leader Deng Xiaoping first put China on the path of economic reform and opening.

Whether or not Xi's policies will be as decisive as Deng's -- or as disappointing as those of former President Hu Jintao -- the president has little choice but to implement them. China's current economic model, and by extension its political and social model, is reaching its limits just as it had prior to Deng's administration. The importance of the upcoming meeting is that it comes at an inflection point for China, one that its leaders can hardly afford to ignore.

A Fundamental Challenge

It is worth recalling just how extraordinary Deng's 1978 meeting was. Mao Zedong had died only two years earlier, taking with him what little remained of the old pillars of Communist Party legitimacy. China was a mess, ravaged by years of economic mismanagement and uncontrolled population growth and only beginning to recover from the trauma of the Cultural Revolution. Had the People's Republic fallen in 1978 or shortly thereafter, few would have been truly surprised. Of course, in those tense early post-Mao years hardly anyone could foresee just how rapid China's transformation would be. Nonetheless, battling enormous institutional constraints, Deng and his colleagues quickly set up new pillars of social, political and economic stability that guided China through the fall of the Soviet Union and into the 21st century.

Although Xi presides over China during a time of economic prosperity, not disrepair, perhaps not since Deng has a Chinese leader faced such formidable challenges at the outset of his tenure. Former Party general secretaries Jiang Zemin, and to a greater extent Hu, could largely follow the lead of their predecessors. Jiang, emerging as a post-Tiananmen Square leader, was faced with a situation where the Party was rapidly losing its legitimacy and where state-owned enterprises were encumbering China's economic opening and reform. But internationally, China's position was relatively secure at the beginning of Jiang's term in office, and by the time he took on the additional role of president in 1993, the decline of the Japanese economy and the boom in the United States and the rest of Asia left an opening for China's economy to resurge.

These conditions enabled Jiang's administration to enact sweeping bureaucratic and state sector reforms in the late 1990s, laying much of the groundwork of China's post-2000 economic boom. When Hu succeeded Jiang in 2002-2003, China's economic growth was seemingly unstoppable, perhaps even gaining steam from the Asian economic crisis. The United States, which had seemed ready to counter China's rise, was instead fully focused on Iraq and Afghanistan, and though the Communist Party of China was not exactly seen as the guiding moral compass of the state, the role of print and social media in raising criticism of Party officials had not yet exploded.

As Xi prepares his 10-year plan, China has reached the end of the economic supercycle set in motion by Deng. Public criticism of officials and thus of the Party is rampant, and China's military appears much more capable than it actually is, putting China is a potentially dangerous situation. Once again the United States is looking at China as a power perhaps to contain or at least constrain. China's neighbors seem eager for Washington's assistance to counterbalance Beijing's influence, and long-dormant Japan is awakening once again. Xi may not have to rebuild a fractured Party or state as Deng did, but in some ways he faces the same fundamental challenge: redirecting and redefining China.

China can no longer follow the path it has in previous decades. Deng emerged as China's paramount leader out of the struggles and chaos of the Gang of Four era and the Cultural Revolution. He redefined what China was and where China was going, not out of a desire to try something different or an infatuation with "Western" economic models but out of a fundamental need to change course. Whether Xi wants it to be or not, China is at another crossroads. He has little choice but to make consequential decisions, lest he leave China scrambling from one quick fix to another at the expense of long-term opportunities.

The Perils of Rapid Reform

Reform, with "Chinese characteristics," is not about Westernizing the Chinese model. Rather, it is about reshaping the relationship between the Party, the economy and the people in a way that will maintain the centrality of the Party. This may require improving the efficiency of the Party and governing structures, changing the organization and rules of business, and deferring to the rights and responsibilities of the citizenry. But while this will likely entail selectively scaling back the Party's power in certain areas, it does not mean the overall reduction of Party power.

Since the founding of the People's Republic in 1949, the Party has been constitutionally at the center of Chinese leadership. Mao's authority stemmed from his role as chairman of the Central Committee of the Communist Party of China, a position he held from 1945 until his death in 1976. Concerned by Mao's concentration of power, Deng never adopted the same titles, though he still managed China through the Party, drawing strength and authority through his careful balancing of retired and serving Party officials. In 1993, the Party general secretary took on the parallel role of the president. Jiang served in both roles, as did Hu and Xi.

The consolidation of Party and political leadership was made clear in the formula. It is matched by the general secretary and president also holding the dual roles of chairman on the two parallel Central Military Commissions, one under the Party and the other under the state. Under Mao, the Party and the state were united in the figure of Mao himself. In the 20-year transition from Mao to Jiang, the Party remained synonymous with the state, but the consolidation of power in a single individual was replaced as Deng sought to initiate a system of group leadership to avoid the rise of another strongman. Jiang's accession to the presidency formalized Party-government leadership, but consensus leadership constrained his power. Jiang may have technically held all the key posts of power, but other power brokers in the Politburo could counterbalance him. The system ensured that the paramount leader remained constrained.

This group dynamic allowed the Party to avoid the rapid and far-reaching policy swings of Mao, but it created stagnation in the bureaucracy and state sector. Ensuring the right web of connections often became more important than fulfilling the responsibilities of the Party or the state. Deng's machinations helped eliminate strongman politics and degraded political factions like the Gang of Four, but these were replaced by more complex and widespread bureaucratic and industrial patronage networks. The result was more a web than a set of individual strings. No longer could any one interest press entirely against another without risking the entire structure. The intertwining threads were just too complex. Rapid policy swings were impossible and factional battles that threatened the fabric of the state were effectively eliminated, but the cost was a decision-making process that was increasingly cumbersome and timid. Radical reform would never make it through the process of consensus building, and any policy deemed harmful was met with resistance.

This worked well during China's boom. Though China was corrupt, beset with a cumbersome regulatory environment and prone to violations of intellectual property rights, it was fairly predictable overall, unlike so many other developing economies. The consensus model was also more attuned to social stability, constantly making tiny adjustments to appease or contain the demands of public sentiment. In times of slowed economic growth, China's leaders would stimulate the economy. In times of apparent overheating, they could cut back on credit. If people were frustrated with local officials, the central government would alternately remove the accused leaders or crack down on the protesters. But when the foundation of China's economy began to shake after 2008, when China's very success drove up wages and prices as its biggest consumers faced serious economic problems of their own, China's consensus leadership proved unequal to the task.

During China's rise, Beijing needed only minor adjustments to maintain stability and growth. But now that the country is in a far different set of circumstances, Beijing needs a major course correction. The problem is that consensus rarely allows for the often radical but necessary response. And for good reason: The success of radical change is not guaranteed. In fact, history suggests otherwise, as it did notably with the case of Mikhail Gorbachev and the Soviet Union.

Adaptation

To overcome the limitations of consensus leadership, Xi apparently is trying to strengthen the role of president.  He wants to redefine the presidency so that it is not merely the concomitant title for the Party leader but also a post with a real leadership role, similar to the presidencies of other major countries.

This is a way to compromise somewhere between consensus and strongman. The presidency should not exceed the Party, but as the head of state, Xi is hoping to use his position to have a greater say in how the Party is restructured. The first target is the bloated bureaucracy. Already there are signs that several of the reforms are about removing layers from China's bureaucratic structures. This should add efficiency to the system (its stated goal), but it may also confer greater central oversight and control by cutting through the webs of vested interests that have taken hold in many of China's most powerful institutions.

The reforms slated for the economic sector are similar. They will introduce more market and competitive mechanisms while giving Beijing greater control over the overall structure. Consolidation, efficiency, transparency, reform and restructuring are all words that possess dual meanings -- one regarding more efficient and more flexible systems, the other regarding systems that the center is better able to direct. At a time when China needs radical change, it first needs to change the mechanism through which policies are decided and enacted. The government hopes that by disengaging from constant, restrictive intervention into certain sectors, it will have greater capacity to intervene selectively, focusing on enforcement and compliance rather than dictating every move of state-owned enterprises. There is no guarantee that these reforms will work or that they can be implemented effectively or smoothly. China has seen three decades of economic growth, and in turn three decades of more tightly woven relationships and knitted interests. Unraveling any thread can rapidly degrade the entire structure, unless stronger central replacements are already in place.

China's leaders are facing the difficult task of adjusting once again to changing circumstances. Political legitimacy and control remain closely linked. It is Xi's position as head of the Party that ostensibly gives him legitimacy as head of the state. But to create a more nimble and adaptive government, Xi is seeking to harness the people in a slight reversal, using his role as president to rebuild the legitimacy of the Party, and in doing so take stronger control of the Party mechanisms. This is a difficult balance. But China is at a turning point, and without nimble leadership, a system as large and complex as China can move very rapidly down an unpredictable and uncontrollable path. The leadership can attempt to take control and hope for success, but the consensus system and entrenched and bloated bureaucracy are reaching the end of their effectiveness as China enters uncharted economic and social waters.

İstihbarat Savaşları: Casusluk skandalları ve Türkiye.

Dünya bir süredir casusluk skandalları ile çalkalanıyor. Daha önce Assange'ın sızdırdığı bilgilerin ardından bu sefer ABD Ulusal Güvenlik Dairesi (NSA) ve Merkezi Haberalma Teşkilatı’nın (CIA) sistem analisti Edward Snowden, siber casusluk üzerinden yürütülen devletlerarası istihbarat mücadelesini açıkça gösteren bilgileri sızdırdı.

İzleme ve istihbarat servislerine ilişkin gizli bilgileri İngiliz The Guardian’a sızdırması -ardından, ABD’den kaçarak önce Hong Kong’a sonra Rusya’ya gitmesi büyük bir diplomatik hareketliliğe yol açtı.

ABD’nin terörizm gerekçesiyle kitle takip programlarını ya da NSA tarafından yönetilen PRISM ve TEMPORA adlı programlarla tüm dünyada telefon ve internetle yapılan görüşmeleri takip ve kayıt ettiğine ilişkin açıklamaları uluslararası krize dönüştü.

NSA Başkanı Amerikan Kongresi’nde bir komisyona gizli programla ilgili bilgi vermek zorunda kaldı.

Google, Facebook ve Microsoft kendilerinden istihbarat kurumlarına kullanıcı bilgilerini teslim etmesini isteyen federal mahkeme emirlerini yayınlayabilmek için izin verilmesi talebiyle Obama yönetimine başvurdu.

Amerikan Sivil Haklar Sendikası (ACLU) ABD hükumetini gizli izleme programının özel yaşamı ve bireysel özgürlükleri ihlal ettiği ve bunun anayasaya aykırı olduğu gerekçesiyle dava etti.

Brezilya Cumhurbaşkanı Dilma Rosef casusluk faaliyetleri sebebiyle planlı Amerika ziyaretini iptal etti.

Ekim’de Alman Der Speigel’de, ABD yönetiminin NSA ve CIA vasıtasıyla AB’nin ve özellikle Almanya'nın Amerika’daki bürolarında ve BM merkezindeki temsilciliklerinde casusluk yaptığına dair yayınlar çıktı.

Sonra İngiliz The Guardian gazetesi Snowden’in sunduğu belgelere dayanarak ABD’li bir yetkilinin hepsinin dinlenilmesi kaydıyla NSA’ya verdiği ve içinde 35 ülke liderinin de bulunduğu 200 telefon numarasını yayınladı.

Almanya Başbakanı Angela Merkel ve Fransa Cumhurbaşkanı François Hollande Başkan Obama’yı aradılar, telefon görüşmelerinin dinlenmesine itiraz ettiler,bunun asla kabul edilemez olduğunu vurguladılar.

Brezilya, Almanya’nın yardımı ile siber casusluk faaliyetlerinin yasaklanması ve özel yaşam alanlarının güvence altına alınması ile ilgili hakların genişletilmesini öngören bir karar taslağını BM Genel Kurulunda onaylatmaya çalışıyor.

Edward Snowden’ın sızdırdığı son belgeler, ABD’deki Türk elçiliğinin de dinlendiğini ortaya koyuyor.

Bunlar gazetelerde çıkan haberlerden sadece kısa bir özet niteliğindedir. Bunları muhtemelen çoğu kişi de okumuştur. Benim burada dikkat çekmek istediğim bu olayların Türkiye ile olan bağlantı ve mukayese sidir. Özellikle şunlar açıklanması zaruri olan konular:

1.Uzun süredir vurguladığım bir hususun ne kadar isabetli olduğu burada da görülmektedir. Dünya çok uzun bir süredir İnternet ve telefon hatları üzerinden bir siber savaş içine girmiş durumdadır. Maalesef Türkiye bu konuda çok geride ve savunmasız durumdadır.
Bu dinleme olaylarını pasif anlamda düşünmeyin. Buradan elde edilen kayıtlar uygun şekilde düzenlenerek ve bilgiler ihtiyaca göre tasnif edilerek bilgi harbi ve psikolojik harp faaliyetlerinde saldırgan bir şekilde kullanılmaktadır.
Son 10 yılda Türkiye'de meydana gelen yasa dışı dinleme ve bunların İnternet ortamında istenilen şekilde düzenlenerek yayımlanması olaylarının bu dinleme skandalı ile bir bağlantısı olabilir.
2. ABD sivil toplum kuruluşları özel hayatın ihlali ve yasa dışı dinleme konularında çok hassas davranmış ve Obama'yı mahkemeye vermeye kadar işi götürmüştür. Obama ise suç üstü yakalanan çocuk gibi kıvranmaktadır.
Ama çok demokratikleştiği iddia edilen Türkiye'de olay bunun  tam tersidir. Türkiye'de; yasa dışı dinleme, özel hayatın gizliliğinin ihlali ve devlet görevlilerini itibarsızlaştırma maksatlı  yapılan faaliyetler yasaklanmak yerine takdir görmektedir. Hatta bu suç eylemi araştırılıp suçlular cezalandırılacağına, yasa dışı bu veriler kanunlara aykırı bir şekilde mahkemelerce delil olarak kabul edilmekte ve bu delillere dayanılarak insanlar yargılanıp mahkum edilmektedir. Mağdur olan insanlar suçlu konumuna sokulmaktadır. Suç işleyen yasa dışı dinleme yapanlar için ise neredeyse meçhul (Aslında o kadar da meçhul değiller ama neyse!) kahraman anıtı dikilecektir.
3.ABD'ye karşı, gizli bir şekilde dinlenen bütün büyük devletler doğrudan ve açık bir şekilde sert tepki göstermişlerdir. Ama bizim yetkililerimiz bu konuda hiç bir tepki göstermemiştir. Acaba büyük devlet olduk söylemleri halkı uyutmak için söylenen bir masaldan mı ibarettir? Büyük devlet isek diğer büyük devletler gibi neden hiç bir tepki göstermedik. Yoksa bizim devletimizin bazı kurumları diğer bazı kurumları dinleyerek siyasi bir tasfiye işleminde kullanılmıştır da bunun da bu karambolde ortaya çıkmasından mı korkulmaktadır?
4.Tüm bunları göz önüne alarak, hükumetimiz; yasa dışı dinlemeleri tespit ve cezalandırmak için uygun yasal düzenlemeyi, bu suçları tespit edebilecek yetenekte güçlü bir bilişim suçları birimini (bu birim de yozlaşmaya karşı denetlenmelidir) kurmayı, dış dinleme tehdidi ve siber saldırılara karşı savunma ile beraber saldırı yeteneği de olan bir siber savaş birimini (bu birim de yozlaşmaya karşı denetlenmelidir) ne zaman kuracaktır?
Acaba hükumetimiz ve ilgili kurumlarımız bu sorunlara çözüm bulma yeteneğine (veya niyetine) sahip değil midir?
Sade bir vatandaş olarak bunları ciddi bir şekilde merak ediyorum.


Saygılar sunarım.

Tek parti iktidarı birey için en kötü seçenektir.

Vatandaşın siyasi hürriyeti demek, insanın kendini güvenlik içinde görmesinden duyduğu kalp huzuru demektir. Hürriyetin var olması için de, hükumetin bir vatandaşı başka bir vatandaştan korkmasını önleyebilecek durumda olması demektir.

Yasama yetkisiyle uygulama ya da yürütme yetkisi aynı kişiye ya da aynı memurlar topluluğuna verilirse, ortada hürriyet diye bir şey kalmaz; çünkü aynı hükümdarın ya da aynı senatonun, şiddet kullanarak uygulamak için kanunlar yapmasından korkulur.

Nitekim istibdat yönetimine yönelen bütün hükümdarlar önce bütün görevleri kişiliklerinde toplamakla işe başlarlar.

Montesquieu yüzyıllar önce Kanunların Ruhu Üzerine kitabında söylemiş yukarıdakileri.
Bu güne ne kadar da uyuyor değil mi!

Acaba tek partiyi güçlü bir şekilde iktidara getirmek te aynı şeylere sebep olmuyor mu?

İnönü, Menderes, Özal ve Erdoğan dönemlerine bir de bu gözle bakın.

Güçlü iktidarın, ülke yönetimi için faydaları olduğunu söyleyenler, özellikle siz daha iyi düşünsün bunu.

Hem bu sözün palavradan ibaret olduğunun bir çok başka kanıtı da var.

İtalya'da Mussolini son güçlü hükumeti kuran kişidir.

Onun İtalya'yı götürdüğü yere bakın, bir de daha sonra arkası gelmeyen koalisyonların getirdiği yere bakın.

İtalya şimdi Dünya'nın sayılı ekonomilerinden ve saygın bir konumda değil mi?

Mussolini'nin aksine o beğenilmeyen koalisyonlar yapmadı mı bunu?

Ezbere konuşanlara pek kulak vermemek lazım.

Halkı idare etmek yetkisi; tüm yönleri ile bir partiye ve dolayısıyla onun lideri olan bir kişiye verilmemeli.

Türkiye'de, mevcut sistemde, parlamentoyu güçlü bir şekilde ele geçiren güçlü liderler her şeyi tek ellerinde toplamıyorlar mı?

Yasama da yürütme de ve hatta yargı da onlar olmuyorlar mı?

Bu sakıncalı değil mi?

Ne kadar iyi niyetli olursa olsun, ne kadar yetenekli olursa olsun bir milletin kaderi bir kişiye bırakılmamalı bence.

Bakın tarihe, bunun acı sonuçlarını kolaylıkla görebilirsiniz.

Gücü tek başına ele geçirenler; ya Hitler olmuş, ya Mussolini olmuş ve hatta bazıları bununla da yetinmeyip Firavunlar ve Nemrut gibi, kendilerini tanrı bile ilan etmişler.

Söz konusu milletin çıkarıysa,

Söz konusu olan ferdin bireysel çıkarıysa,

Kimseye güvenilmemeli.

Bu güç koşulsuz ve sınırsız olarak kimseye verilmemeli.

Bu kişi kim olursa olsun.

Sonra geri almak isteseniz de, almak o kadar kolay olmuyor....

Saygılar sunarım.

Siber savaş ve siber ordu.

Siber savaş konusu; füzeler, kimyasal silahlar ve nükleer silahlar gibi kitle imha silahlarından bile daha büyük ve daha yakın bir tehdit. Her gün sıradan vatandaşlardan şirketlere, devlet kurumlarından sivil toplum kuruluşlarına kadar herkes saldırıya uğruyor. Çoğu insan ve kurum bundan habersiz işlerine devam ediyor.

Yetkililerin bu konuya önem verip acil tedbir alması şart. Alınacak tedbirlerin sadece engellemeye yönelik değil, tespit, yakalama, cezalandırma ve karşı saldırı boyutları da olması gerekiyor. Bu iş için özel bir birim kurulmalı ve bir ordu mantığıyla teşkilatlanmalı.

Bu işi yönetecek  bu birim yozlaşmaya karşı çok sıkı kontrol edilmeli. Yasal düzenlemeler acil olarak yapılmalı. İş işten geçtikten sonra alınacak tedbirlerin bir faydası olmaz. Bakın İran'ın nükleer teknoloji geliştirme çabaları siber saldırı sonucu 2-3 yıl geciktirildi. Yarın bize de benzer bir durum olmayacağını kim garanti edebilir?

BU konuda İngiltere'nin heckerleri de işe alarak büyük bir birim kurduğunu ve kendi sistemlerine saldırılar düzenleyen Rusya ve Çin gibi ülkelerinde adını vererek, bunların saldırılarına misliyle karşılık verileceğini bildirerek kamuoyuna duyurduğunu biliyorum.

Türkiye bu konuda çok geç kaldı ve savunma sistemleri yetersiz, saldırı sistemleri ise sanırım yok. Türkiye bırak dış saldırıları, içeriden bazı art niyetli kişilerin, düşman işbirlikçilerinin, hainlarin ve sıradan maceracı cahil gençlerin saldırılarına karşı bile savunmasız.

Bir defa mantalite yanlış. Sürekli sistemlerin güvenliği için güvenlik duvarları oluşturmak için kale misali savunma ağırlıklı sistemler kuruyor. Unutulmamalı ki tarihte ele geçirilmemiş kale, aşılmamış duvar yoktur. Kaleler ve duvarlar sizi savunamaz. Ve savunma yaparak savaş kazanılmaz!.....

Sakarya savaşı çok önemli bir savunma savaştır ama ülkemizi kurtarmak için Büyük taarruzu yapmamız gerekti. Savunma geçici bir tedbirdir. Başarıyı getiren taarruzdur. Bu her türlü savaş için böyledir.

Saygılar sunarım.

Çin'in Güney Asya Faaliyetleri.

Çin’in Güney Asya’da Yürüttüğü Sağlık Diplomasisi.

Geçtiğimiz iki 2-3 ay boyunca, Çin Deniz Kuvvetlerine ait, yüzen hastahane diye tanımlanan, 14.00 tonluk Tip 920 Hastahane Gemisi, Güney Asya’nın büyük limanlarını ziyaret ederek buradaki yerel hastalara muayene ve ameliyet faaliyetlerinden oluşan sağlık hizmetleri verdi.  Aynı gemi, Bangaldeş, Myanmar, Endonezya ve Kamboçya limanlarını ziyaret ettikten sonra Çin’e dönecek.

Bu geminin pakistan’da bulunduğu beş gün içinde; Çinli doktorlarca 2.029 hastanın muayene edildiği, 28 kişinin de ameliyat edildiği açıklandı. Aradaki dil duvarı yüzünden doktor ve hastalar birbirlerini tam olarak anlamasalar bile muayene ve tedavi olan hastalar bu uygulamadan oldukça mumnun olmuşlar. Bir gazeteye konuşan bu hastalardan biri; ‘’Dillerini anlamasam da, bana o kadar tevazu ile davrandılar ki, doktorların o kadar kibar davranışları karşısında daha tedaviye başlamadan rahatsızlığımın yarısı geçti.’’ diyerek memnuniyetini ifade etmiş.

Bu faaliyetin Çin’in bölgesel etkisini artırmak ve bölgede sorunları olmayan ülkelerle ilişkilerini daha da geliştirerek ABD-Japonya ikilisine karşı denge sağlamak yönündeki çabalarının bir uzantısı olduğu değerlendiriliyor. Bilindiği gibi yakın zamanda Çin ile Japonya arasındaki ilişkiler, Güney Çin Denizi’ndeki bazı küçük adacıklar yüzünden oldukça gerginleşmişti.  Bu gerginlik esansında yalnız kalan Çin kendine yakın müttefikler bulma ve var olanlarla da ilişkilerini daha da güçlendirme ihtiyacı hissetmiş olabilir. Bu sağlık turları aynı zamanda Çin’in gücünü Hint Okyanusu’na doğru genişleterek güçlendirme faaliyetinin küçük bir uzantısı olarak ta değerlendirilebilir.

Nitekim Çin bu çabalarının sonucunu da almaktadır. Pakistan, Şubat ayı içinde, Arap Denizi’nin ucunda bulunan stratejik Gwadar Limanı’nını Çin’in uluslararası liman işletme şirketi ile birlikte işletmeye açmış ve Çin’in geniş boyutlu operasyonel kullanımına sunmuştu.  

Bu liman, Çin’i Arap Denizi’ne ve Hürmüz Boğazına kısa yoldan bağlayarak ABD kontrolündeki deniz taşıma yolunun mahsurlarından kutaracaktır.   Aynı zamanda, eğer Çin bu limanı bir deniz üssü olarak ta kullanırsa bu durum Hindistan ve ABD için de bir baskı unsuru haline gelebilecektir. Çin aynı zamanda Pakistan’ın nükleer teknolojisine de yoğun bir şekilde yatırım yapmaktadır. Bu durum da Hindistan ve ABD’yi endişelendiren diğer önemli bir konudur.

Tüm bu kaygılara rağmen, Çin hastahane gemisi Hindistan’ın Mumbai limanını ziyaret ettiğinde Hintli yetkililerce yakın bir ilgi ile karşılanmış. Fakat herkes biliyor ki bu ilgi dostluktan değil karşılıklı çıkar beklentilerinden kaynaklanıyor. Çünkü Çin ile Hindistan arasındaki ilişkiler iki tarafın birbirini kollaması ve ona göre adımlar atması üzerine kuruludur. Örneğin geçmiş yıllarda Hindistan Bangaldeş ile hasmane bir tutum içinde olan Myanmar’a silah satarken Çin de Bangaldeş’e silah satışı yapıyordu.

Tüm bu gelişmeler Hindistan’ı rahatsız etse de asıl endişelendiren Çin’in deniz kuvvetlerinin hızla ve aşırı bir şekilde güçlenmeye başlaması olmuştur. Çin ilk yerli uçak gemisini imal etmiş ve hizmete sokmuştur.  40,000 kapasiteli bu gemi Rus yapımı MİG-29’ları ve bazı hafif uçakları taşıyabilmektedir.

Bu gelişmeler ile birlikte artık Çin, dünya deniz ticaret yollarından en önemlilerinden birinin geçtiği Hint Okyanusunda önemli bir güç haline gelmektedir. Bu hastahane gemisi ziyaretleri Çin’in geçmişte yaptığı agressif hareketler ve Güney Çin Denizindaki uygulamalardan kaygılanan Güney Asya ülkelerinde sarsılan güveni onarma ve stabilize etme çabalarının bir göstergesi olarak ta yorumlanmaktadır.

Çin aynı zamanda; Çin ile Asya’da bilek güreşine giren ABD’nin Tayvan’a silah satmak, Sarı Deniz’de Çin’in düşmanı Güney Kore ile deniz tatbikatları yapmak ve Dalay Lma’nın ABD’yi ziyaret etmesine izin vermek gibi davranışlarını dengelemek için de bu tür faaliyetler düzenliyor olabilir. Güney Asya boyunca güven duygusu yaymak Çin gibi genişleme politikaları izlemiş bir ülke için çok önemli bir kazanç olabilir. Bu havayı tam olarak yaratmak için Çin bu tür sağlık diplomasisi uygulamaları dahil bir çok değişik yöntemi de kullanmaya bundan sonra da devam edecek gibi görünüyor.

Çin ve ABD arasında savaş ne zaman başlayacak?

Bize Harp Akademisinde sürekli söylenen bir şey vardır. ‘’Harp tarihi askerlik sanatının labratuvarıdır.’’ Sanırım siyaset bilimi içinde benzer şekilde; ‘’Tarih siyaset biliminin labaratuvarıdır.’’ denilebilir. Şimdi ben de bu çerçeveden bakarak dünya siyaseti açısından önemli konularda, bazı düşüncelerimi açıklamaya çalışacağım.

Amerika’nın yükselişi ve 20’nci yüzyılın dominant gücü haline gelmesi sürecinin 2’nci dünya savaşı ile başladığı kabul edilir. Bunu öne sürerek bazı yorumcular, ABD’nin bu tahtından indirilip başka bir gücün bu konuma gelmesi için yine büyük bir savaşın meydana gelmesi gerektiğini ileri sürmektedirler. Hatta savaşın ne zaman başlayacağına dair tahminlerde bile bulunmaktadırlar.

Ben kişisel olarak bu görüşlere katılmasam da bunu iddia eden çoğu batılı olan yorumcuların, Çin’in yükselişini hazmedemeyen bu tavrını anlayabiliyorum. Yüzyıllardır, altyapısında felsefi ve bilimsel ırkçılık kalıntıları bulunan batılı  kendini beğenmişlik, derin bir inanç bunalımı yaşamaktadır.

Dünya’yı Romalılardan beri uygar (Batılı-Avrupalı) ve barbarlar (doğulular-Asya ve Afrikalılar) mantığıyla gören batılı zihniyet, herşeyi Batının yapabileceğini, diğerlerinin ancak Batıyı takip edebileceğini, Batının sırf Batıda olduğu için değil; ırk, din, kültür vb. faktörler açısından da üstün olduğu düşüncesini bir türlü kafasından atamamaktadır. Ancak son yıllarda bu inancına ters gelişmeler ortaya çıkınca Sarte’ın kitaplarında tarif ettiği bulantı teorisine benzer şekilde duygusal bir bunalım yaşamaktadır.

Yüzyıllardır aşağıladıkları sarı ırkın bir temsilcisi olan Çinliler, üstün ari ırkı her alanda geçmek üzeredir. Tarihte hiç kimsenin yakalayamadığı oranda hızlı bir şekilde büyüyen, teknolojik alanda ve özellikle askeri teknolojide hızla gelişen, kültürel ve siyasi alanda güçlenen ve dünyayı etkileyebilme kapasitesine ulaşmış olan Çin’in bu gelişimini bir türlü kabul edememektedirler.

Okuduğum bazı yabancı yayınlarda, bu zihniyetteki Batılı yorumcular yoğun bir şekilde, yukarıda da belirttiğim çarpık bir takım teoriler ileri sürmektedirler. Yani kısaca, muhtemel bir ABD-Çin savaşının tellallığını yapmaktadırlar.

Bunlar bu teorilerine destek olması için tarihi örnek göstermektedirler. Fakat bu yorumcuların kaçırdıkları bazı hususlar olduğu kanaatindeyim.

Bir defa ABD;  bu konumuna gelmek için katıldığı savaşta o zamanki süper güç olan İngiltere ile savaşmamış aksine onun yanında yer almıştır.

İngiltere de 19’ncu yüzyılda bu süper güç olma niteliğini yayılmacı Fransa ile mücadele eden Hollanda’dan almıştı. İlginç bir şekilde İngiltere de Hollanda’nın müttefikidir.

Geriye doğru gitmeye devam edersek Hollanda da bu ünvanını; kendisi İspasya güdümünden kurtulduktan sonra, İspanya ile Mücadele eden Portekiz’den devralmış, Portekiz ise bu ünvanı İspanya-Fransa ve Osmanlı İmparatorluğu Akdeniz hâkimiyeti için mücadele ederken Ümit Burnu’nu keşfedip Avrupa’daki Venedik ticari hakimiyetine son verdikten sonra ele geçirmiştir.

Evet, her süper güç büyük bir mücadele ve çatışmanın ardından ortaya çıkmış ancak bu yeni güçler hiçbir zaman eski süper güçler ile mücadele etme durumunda olmamıştır. Görüyoruz ki dünya çapında süper güç olmak için eski süper güç ile bir savaş zorunlu değildir.  

Çin ve ABD arasında silahlı bir devir teslim savaşı oldukça düşük bir ihtimaldir. Çünkü, bugün iki büyük güç arasında ortaya çıkabilecek bir savaş açısından durum geçmişe göre çok daha fazla risklerle doludur. Hem Çin, hem ABD için doğrudan bir çatışmanın maliyeti elde edebilecekleri avantajlardan çok daha büyük olacaktır.

Japonya’ya atom bombası atıldığından beri savaşların karakteri köklü olarak değişmiştir. Bu savaştan sonra Batı ile Sovyetler Birliği arasında yaşanan mücadelede tarihte ilk defa çok yeni bir doktrin ortaya çıkmıştır: Karşılıklı Yok Olma Garantisi Doktrini. Bu doktrine göre nükleer güce sahip hiçbir devlet eğer ikinci darbe yeteneğine de sahip ise, hiçbir zaman kendisi ile aynı yeteneklere sahip bir başka devletle sınırsız bir savaşı göze alamaz. Çünkü her iki devlet te bilirler ki rakibinin imhası aynı zamanda kendisinin de imha olması anlamına gelecektir.

Soğuk savaş süresince, bu sebepten dolayı, her iki taraf ta bazı sınırlı çatışmalar hariç genel bir savaşı göze alamamıştır.

Bu gün durum eskiye göre daha da karmaşıktır. Çünkü sadece nükleer bir savaşta değil, ekonomik bir savaşta bile savaşan tarafların her ikisi de yıkıma uğrayacaktır. Bu gün ABD ve Çin ekonomik ilişkilerine baktığımızda bu durum çok açık olarak görülebilir.

Bunlar adeta iç içe girmişler ve ancak birinin varlığı ile diğeri varlığını sürdürebilmektedir. ABD, Çin’in en büyük pazarı durumundadır. Çin büyümesini sürdürmek için canlı ve güçlü bir ABD ekonomisine ihtiyaç duymaktadır. Öte yandan ABD de  aynı şekilde gücünü sürdürmek için Çin’e ihtiyaç duymaktadır. ABD dış ticareti sürekli açık vermektedir. Ekonomik olarak varlığını devam ettirmek için ABD’nin bu açığı kapatacak paraya ihtiyacı vardır. Bunu da Çin sağlamaktadır. ABD, Çin mallarını satın alırken Çin de ABD tahvillerini satın alarak ABD ekonomisini finanse etmektedir.

Yani ABD ve Çin; ekonomik olarak ortak organları olan yapışık ikizler gibidir. Nasıl böyle bir yapışık ikiz ameliyatla ayrılınca ikisi de ölürse, ABD ve Çin arasındaki bir savaş ta ikisinin de mahvolmasına sebep olur. Bazı uzmanlar bu duruma; ‘’Kapitalist barış.’’ adını vermektedir.

Ama yine de iki ülke birbiri ile ileride olabilecek bir savaş için hazırlanmaktan da geri durmamaktadır. Çin nükleer alanda, uzay boyutunda ve denizcilik alanında askeri yatırımlarını artırırken, ABD, Çin’in enerji ihtiyacına yönelik konumlanmasını sağlamlaştırmaktadır.

Çin çok fazla enerji tüketmeye başlamıştır. Kendi kaynaklarından bu ihtiyacını karşılayamamaktadır. Petrol ihtiyacının çoğunu Orta Doğu’dan sağlamaktadır. ABD ise; hem Orta Doğu’yu kontrol etmek, hem de Ortadoğu petrollerinin Çin’e taşınması aşamasında kullanılan deniz yollarını herhangi bir savaşta kesebilmek için deniz kuvvetleri ve değişik bölgelere dağılmış üslerini kullanma yönünde hazırlanmaktadır. Hatta Çin’in Afrika’ya açılması üzerine ABD; Afrikom adıyla yeni bir kuvvet dahi oluşturmuştur.

Diğer bir gerilim alanı da Tayvan'dır. Çin en önemli milli mesele olarak Tayvan'ın ana vatandan ayrılmış olmasını görmektedir. Tayvan’ın bağımsızlığının tanınmasını savaş sebebi saymaktadır. ABD ise Tayvan’ı resmi olarak tanımamakla birlikte bu ülkeyi Çin’e karşı her türlü vasıta ile desteklemektedir.

Çin;in bu sorunlar yüzünden ABD ile bir savaşı göze alabileceğini söyleyenler yanında bir de Çin bu şekilde büyümeye devam ederse ABD’nin bunu engellemek için mutlaka bir çatışma çıkaracağını öne süren bazı yorumcular vardır. Bu kişiler; ABD yönetiminin Orta Doğu’da yaptığı gibi demokratikleşme söylemini işleyerek bir saldırıya haklılık çıkarmaya çalışabileceklerini iddia etmektedirler. Bence bunlar aşırı ve abartılı tahminlerdir.

Yukarıda da açıklamaya çalıştığım gibi Çin ABD'ye saldıramaz ve ABD de Çin’e karşı doğrudan bir saldırıyı göze alamaz. Ancak bu durum ABD'nin ortaya çıkacak bir süper Çin’i hemen kabul edeceği anlamına da gelmez. Bunu engellemek için Çin'e karşı saldırgan bazı davranışlar sergileyebilir ve hatta Çin’e saldırabilir, ama doğrudan değil de başka vasıtalarla. Mesela Doğu Türkistan, İç Moğolistan ve Tibet’te isyanlar çıkarıp bunları destekleyebilir. Nitekim Uygur direnişinin liderlerinden Rabia Kadir’e ABD’de sığınma hakkı vermiştir. Bunun yanında demokratikleşme taleplerini ve iç direnişleri de destekleyebilir.

Ancak tüm bunlara rağmen bir sonuç alamazsa yapabileceği fazla bir şey de yoktur. Nasıl İngiltere ünvanını barışçıl bir şekilde ABD’ye devretmiş ise aynı şekilde ABD’de bunu Çin’e devredebilir. Ama kontrolü tamamen kaybetmemek için, eski rakibi Rusya başta olmak üzere; Japonya, Avustralya, Hindistan ve hatta Pakistan ile değişik kombinasyonlar içinde ittifaklar da kurabilir. Veya hiç beklenmedik şekilde İngiltere'nin kendisi ile yaptığı gibi dünya düzenine yön vermek için Çin ile işbirliğine bile gidebilir.

Her ne olursa olsun ABD, Çin ile ilişkilerini yeniden düzenlemek ve Çin’i anlamaya çalışmak zorunda kalacaktır. Çünkü şimdiye kadar saydığımız her ihtimal sadece bir tahmin olmaktan öteye gidemezken Çin’in hızlı ekonomik ilerleyişi ve dünyanın bir numaralı gücü olma yönünde gösterdiği gelişme ise açık birer gerçektir.

Bu sebeple her iki ülke de yeni şartlara ayak uydurmak için çok dikkatli davranmak zorundadır. Bu yeni duruma barışçıl bir geçiş sadece Waşhington’un davranışına da bağlı değildir. Beijing’in de yeni duruma uygun barışçıl bir anlayış geliştirmesi gerekmektedir.

Saygılar sunarım.3.11.2013

Çin ve ABD Arasındaki Savaşı Kim Kazanacak?

Londra’dayken hangi ülkenin ataşesi ile konuşsam ağız birliği etmiş gibi aynı şeyleri söylüyordu. Sadece ateşeler değil, RUSSİ ve IISS gibi düşünce kuruluşlarında katıldığım konferanslarda da aynı şeyleri duyuyordum. Dünyanın güç merkezi Atlantik’ten Pasifik’e yani Batı’dan Doğuya kayıyor diyorlardı.

Burada doğu diye kast ettikleri ise genelde Uzak Doğu (Doğu Asya), özelde ise Çin idi. Çin, 20’nci Yüzyılda Japonya ve Asya Kaplanlarının yaptığına benzer şekilde ekonomik olarak inanılmaz bir hızla büyüyor. Çin’in sahip olduğu kitlesel üretim gücü finansal kontrol kabiliyeti ve yabancı para stokunu artıran ticaret fazları ile birleşince tüm yorumcuların ‘’Çin’in yükselişi’’ diye tanımladığı durumun ortaya çıkmasına sebep oluyor. Şimdi merak edilen konu şu: Bu yükseliş barışçıl bir şekilde devam edebilecek mi? Veya çoğu kişinin daha açık bir şekilde endişelerini belirttiği gibi bu durum Çin ile ABD arasında bir çatışmaya neden olabilir mi?

20’nci Yüzyıl; ABD (veya genişletirsek Batı) yüzyılı oldu. ABD’nin ekonomik, teknolojik ve askeri üstünlüğü kesinlikle meydan okunamaz bir duruma gelmişti. Onun İkinci Dünya Savaşı’ndaki belirleyici rolü ABD’ye, BM Güvenlik Konseyinde daimi üyelik, dünyanın yeni kurallarını yazmak ve Bretton Woods anlaşması ile dünya ekonomik sistemini kendini merkeze koyarak yeniden şekillendirme imkanı verdi.

Onun savaştan sonra ekonomiyi canlandırma faaliyetleri; kısa sürede dünya çapında ekonomik üstünlük sağlamasına ve bunun sonucu olarak ta dikkate değer şekilde teknolojik ilerlemesine sebep oldu. Diğer devletler onunla yarışmak bir yana en fazla onun seviyesini yakalamak için mücadele ediyorlardı. Bu gelişmeler güvenlik öncelikleri ile birleşince beraberinde; iyi bir şekilde eğitilmiş, yeni bir yapılanma ve doktrine sahip güçlü profesyonel bir askeri bir kuvvetin de ortaya çıkmasını sağladı.

Soğuk Savaş süresince ABD ile yarışa giren Sovyetler Birliği, askeri alandaki gelişmesini ekonomik olarak finanse edememiş ve ABD ile olan yarışı kaybetmiştir. Vietnam bozgununa rağmen ABD dünyanın en büyük ekonomik, askeri ve teknolojik devi olma unvanını korudu ve bunu bütün dünya çapında etkisini artırmak için kullandı.

Sovyetlerin yıkılmasından sonra ABD kesin üstünlüğünü ilan etti ve belirli bir süre için (kısmen Avrupa ile birlikte) dünya haritasında Batı merkezli  yapı oluşturmaya çalıştı.

Fakat tam da bu sırada, 2003 yılında; ‘’Amerikan Gücünün Düşüşü (The Decline of American Power-)’’ isimli bir kitap yazan ve  sıra dışı bir yorumcu olan Immanuel Wallerstein, genel düşüncenin aksine ABD’nin dünya üzerindeki etkisinin azalmaya başladığını iddia etti. Yazara göre; o zamana kadar alternatif ekonomik gelişme modeli olarak kabul edilmesine ABD tarafından şiddetle karşı çıkılmasına rağmen, başta Japonya ve Asya Kaplanları olmak üzere gelişen bazı ülkeler, ABD’nin karşı çıktığı ekonomik politikaları uygulayarak ta gelişilebileceğini göstererek ABD’nin ekonomik alanda dünya hakimiyetini tehdit etmeye başlamışlardı.  Aslında, 1980’lerin sonlarında bile, Japonya’nın hızlı ekonomik gelişmesi bu yönde bazı tartışmaları gündeme getirmişti.

Fakat şimdi, Deng yönetiminin gerçekleştirdiği ekonomik mucize, ABD egemenliğini daha fazla tehdit ediyor. Çin ekonomisinin 2015 yılı sonuna kadar ABD’yi geçeceği tahmin ediliyor. Bu durumun Çin’i, Asya-Pasifik bölgesinin dominant gücü haline getireceği şimdiden açıkça görülüyor. Çin, güneş sisteminin yeni güneşi olmak üzere ve tüm uydular şimdiden yörüngelerini yeni güneşe göre ayarlamaya başladılar bile. Çin şimdiden, ABD’nin en yakın müttefiki Japonya ile mücadeleye başlamış ve ABD etkisi ile oluşturulan Trans Pasifik ekonomik ve siyasi yapılanmalara karşı mücadele etmek için ASEAN faaliyetlerinde etkinlik kurmaya çalışmaktadır. 

Türkiye’nin ABD’nin Ratheon şirketi (Patriotları üreten şirket)  yerine Çin’in CPMEIC şirketi ile  füze savunma sistemi alım anlaşması imzalanması ise tüm dünyada, artık Çin’in, ABD’ye sadece ekonomik açıdan değil, askeri ve teknolojik açıdan da meydan okumaya başladığı şeklinde yorumlanmaktadır. Çin, Asya-Pasifik bölgesinde ve hatta dünya çapında, açık bir şekilde  ABD ile rekabete girmiş durumdadır. Şimdi merak edilen konu bu rekabetin, birinin diğerine çelme çakmak için fırsat kolladığı bir düşmanlığa dönüşüp dönüşmeyeceğidir.

Daha önceki bir yazımızda da belirttiğimiz gibi Çin’in yükselişi sadece ABD’yi endişelendiren bir durum değildir. Çin büyüdükçe etkisi de genişlemektedir. Bu genişleme doğal olarak sınırlarından başlayarak çevresine doğru olmaktadır. Bu durum Çin'in tüm komşularını endişelendirmekle birlikte en çok; Çin’in komşusu olan bölgesel güçleri tehdit etmektedir. Bu bölgesel güçlerin başında ise; Rusya, Hindistan ve Japonya gelmektedir.

Bu sebeple Türkiye-Çin silah antlaşmasına, Şangay 5’lisi içinde Çin ile müttefik olmasına rağmen Rusya’da endişe ile yaklaşmıştır.

Japonya Çin ile şimdiden bazı Pasifik adalarının hakimiyeti konusunda yoğun bir mücadele içine girmiştir.

Hindistan ise 1960’lı yıllarda Çin ile yaşadığı çatışmalarda kaybettiği topraklar yüzünden zaten uzun süredir devam eden mücadelesine daha da ağırlık vermiş durumdadır. Bu maksatla hem Rusya hem de ABD ile yakın ilişkiler içinde bulunmaya gayret etmektedir.

Yukarıda da anlatmaya çalıştığımız gibi Çin, ABD ile ilk bakışta sonucu şimdiden belliymiş gibi duran rekabetine devam etmektedir. Fakat yine de bu söylediklerimiz kaçınılmaz bir kader değildir. Bugün durum böyle iken yarın tam aksi gelişmeler de meydana gelebilir. Geleceğe ait hesaplar tek yönlü olarak yapılırsa yanılgı kaçınılmazdır. 

Hem Çin ile ilgili bazı olumsuz şartlar şimdiden ortaya çıkmak üzeredir. Mesela; komşularından kaynaklanan dış faktörler ile aşırı nüfus ve etnik problemlerden kaynaklanan iç faktörler Çin için birer handikap oluşturmaktadır. Çin hakkında geleceğe ait projeksiyonlar yapılırken bu faktörler de dikkate alınmalıdır.

Yarın ne olacağını elbette ki bilemeyiz. Bu konuda sadece tahminlerde bulunabiliriz. Ama, Çin'in etrafında gelecekte hiç tahmin edemeyeceğimiz (ABD-Rusya-Japonya-Avustralya-Hindistan gibi) ittifaklar da kurulabilir. Aksine bu güçlerden bazıları tamamen Çin etkisine de girebilir. Çin; Doğu Türkistan, İç Moğulustan ve Tibet’te yoğun bir iç savaş ta yaşayabilir. Tek çocuk politikası Çin’de yaşlı nüfusu aşırı artırıp ekonomik büyümeyi de yavaşlatabilir. Tabii ki bu ve buna benzer yeni faktörler gelecekte olayların yönünü değiştirebilir. 

Ancak yine de elimizdeki verilerden hareket etmekte fayda vardır. Bu gün elimizde olan veriler Çin’in yükselişini işaret etmektedir. Şimdiden dünyada ikinci büyük ekonomi haline gelmiştir. Bu şekilde devam ederse ABD’yi de geçecek gibi görünmektedir. Bu sebeple her ülke gözlerini Çin’e dikmiş dikkatle izlemektedir.

Sanırım Türkiye hükumet yetkilileri de bunun farkındadır. Yoksa, Ortadoğu’da her türlü diktatörlüğe ve devletin halkını öldürmesine karşı hararetli bir söylem geliştirip, din kardeşlerini ne kadar çok sevdiğini gösterme telaşındayken, yıllardır Müslüman Türk Uygurlara en ağır baskı, asimilasyon ve kitlesel katliamlar uygulayan Çin’e ise sessiz kalmazlar, bununla da yetinmeyip çok önemli bir silah ihalesini de Çinli bir şirkete vermezdi.

Hükumetin Çin’in bu yükselişini idrak etmiş olmasını takdir ediyorum.

Ama yine de Müslüman Türk kardeşlerimizin katledilmesine sessiz kalmalarını henüz anlamış ve kabul edebilmiş değilim.

İnşallah bildikleri ve amaçladıkları bir şey vardır.

Yoksa vebali boyunlarınadır.

Saygılar sunarım.

Gerçekler değil masallar para eder!....

Heredot Kimdir?

Herodot  MÖ 484’te Halikarnas (Bodrum)’da doğmuş,  MÖ 425’te İtalya’da ölmüş ünlü bir yazar ve tarihçidir. Tarihin babası olarak ta anılır. Gezilerinde gördüğü yerleri ve insanları anlattığı, Herodot Tarihi olarak bilinen eseriyle tanınır. Eserinin esas konusu, Persler ve Yunanlar arasında yapılan Pers savaşlarıdır 

Tukidides kimdir?

Tukidides, (yak. MÖ 460 – MÖ 395) Antik Yunan tarihçisi ve MÖ 5. yüzyılda Sparta ile Atina arasında yaşanan Peloponez Savaşı tarihinin yazarıdr. Tukidides Atina ile Sparta arasındaki 30 yıl süren ve MÖ 404 yılında sona eren ünlü Pelopponnes savaşları sırasında yaşamış ve bu savaşları tasvir etmiştir. Thukydides, tarihi her şeyden önce, siyasî açıdan inceler ve tarih ile bunun için ilgilenir. Tukidides yapıtını, vatandaşlarına siyasî bir eğitim kazandırmak, onları siyasî açıdan bilgilendirmek için yazmıştır.

Tukidides, Herodot'a göre, çok farklı bir tarihçidir. Herodot yalnızca bir öykücüdür, oysa Tukydides tarihi, siyasî açıdan ele alan bir tarihçidir. Tukidides bilimsel tarihçiliğin kurucusu olarak anılır. Çünkü sıkı bir delillere/kaynaklara dayanma kuralı koymuş ve olayları tanrılara bağlamadan mevcut gerçeklere göre analiz etmiştir.O aynı zamanda ‘’Politik Realizm’’ (Politik Gerçekçilik)’in kurucusu olarak ta anılır. Çünkü  uluslar arasındaki ilişkileri, hak kavramından çok reel gerçeklere göre değerlendirmiştir.

Herodot’u hemen herkes duymuştur. Ama nedense Tukidides o kadar meşhur değildir. 

Acaba neden?

Günümüzde yayımlanan tarih konusundaki kitaplara bakınca görüyorum ki durum hala aynı. Gerçek tarihçilerin kitapları çok az satarken ve kendileri de pek tanınmazken, tarih bile okumayan araştırmacı yazarların tarih kitapları yüz binler satıyor, bunların isimlerini ise herkes biliyor.

Bu gün de doğru olan değil popüler olan talep görüyor.

Güvenilir kaynaklara dayanan gerçekler değil, hayal ürünü ajitasyonlar talep görüyor.

Bilgisi olan değil çevresi (partisi, tarikatı, cemaati vb) olan yükseliyor.

Saygılar sunarım.

İnternetten Para Kazanmanın Yolları.

İnternetten, yazı yazarak para kazanma konusunda bir süredir araştırmalar yapıyorum. Daha önce email okuma ve anket doldurma konularında araştırma yapıp yazmıştım. Oradaki durum bu yazı yazma konusunda da aynı. Bir defa bu konuyu yazıp internette arama yaptığınızda karşınıza çıkan yazıları okuyunca bu yazıların maksadı size nasıl para kazanacağınızı öğretmekten çok kendileri para kazanmak. Çoğu bir kitap veya broşürü size satmaya çalışıyor.

Bu kitabı alırsanız o kadar çok para kazanacağınızı anlatıyorlar ki şarar kalırsınız. Bunlar aynı zamanda size kazanma garantisi bile veriyorlar. Bence bunları ciddiye almayın. Kitap filan da satın almayın.

Bu işte de email okuma ve anket çözmede olduğu gibi kısa sürede çok para kazanmanız imkansız. Ancak çalışır sebat ederseniz çerez parası denecek miktarlarda para kazanabilirsiniz.

Bunun tek bir istisnası var. Eğer bir veya daha fazla blog veya internet sitesi kurar ve çok yüksek tıklanma oranlarına ulaşabilirseniz, bu sitelerden; reklam, affiliate ve tıkla kazan (Bu bağlantıdan bunlardan birine ulaşabilirsiniz. Ayrıca bu sistemde site veya blog dışında face book ve twitter gibi sosyal ağlardan da gelir elde etmek mümkün.) gibi yöntemlerle iyi bir para kazanmak mümkün gibi görünüyor.

Ben araştırdığım bütün sistemleri kendim bizzat denedim. Şimdiye kadar birçok anket doldurdum, email okudum ve elde ettiğim miktarlar çok küçük. Şimdi burada anlatacağım yazı yazarak para kazanma sitelerine de üye oldum. Bunlardan elde edeceğim sonuçları da ileride yazacağım.

Dediğim gibi yazı/makale yazarak para kazanmanın temel iki yöntemi var. Biri kendinize ait blog veya websitesinde yazılar yazmak, diğeri de makale yazıp satmak.

Kişisel Blogunda Yazarak Kazanmak:

Mesela  sende değişik konular üzerine makaleler yazıyorsun. İlk önce makaleni yayınlamak için bir blog yada web sitesi kurmak gerekli.

Yazdığın yazıları insanların okuması ve büyük kitlelere ulaşması sana çok yönlü alternatif kazançlar getirir. En klasik olanı mutlaka reklamlardır. Ancak para kazanmak için herhangi birinin sitende reklam vermesini beklemene hiç gerek yok. Asıl önemli olan yazdığın makalelerin yeterli derecede ziyaretçilere hitap etmesidir.  Ziyaretçilerin yazdıklarını okuduktan sonra para kazanmanın binlerce yolu var.

Yazdığımız makaleleri satmak:

Burada en önemli konu makaleleri nasıl yazacağız, hangi konularda yazacağız ve kime satacağız?  Bu konuda sizlere tavsiye edebileceğim bir kaç yöntem var. İlk yöntem; www.elemanonline.com , www.kariyernet.com gibi sitelerden normal bir işe başvurur gibi “metin yazarlığı”, “içerik yazarı” gibi iş ilanlarına başvurmak. Diğer yöntem ise www.uzmankirala.com ve www.projekurdu.com gibi sitelere üye olmak. Bu bahsettiğim iki site de freelance çalışanlar ile proje talebi olanları bir araya getiren ve işlerini profesyonelce yapan siteler. Burada açılan projelere teklif veriyorsunuz ve belirtilen sürelerde işi tamamlayarak ödemenizi alabiliyorsunuz.  

Makale yazarak para kazanmanın her geçen gün popülerleşmesiyle birlikte bu işin aracılığını yapan bir takım web siteleri de ortaya çıktı. Bunların bazılarının çok da güvenilir olmadığını düşünüyorum.

Makale yazarak evden para kazanma konusunun öyle hafife alınacak bir iş olmadığını da belirtmek isterim. Öncelikle elbette tamamen size ait olan cümleleri, gramer kuralları çerçevesinde düzgün bir kurguda birleştirebilmelisiniz. Diğer önemli konu ise sizden istenen tarihe o yazıyı yetiştirebilmeniz. Eğer öz disiplininiz yoksa ve verilen tarihte yazıyı teslim edemezseniz zaten aynı müşteriyle bir daha çalışma şansınız da kalmayacaktır.

Şimdilik vereceğim bilgiler bunlar. İleride denemelerimin sonuçlarını da paylaşmak istiyorum.

Saygılar sunarım.

Kozakçıoğlu'nun sır dolu intiharı!.....

Eski Olağanüstü Hal Bölge (OHAL) Valisi Hayri Kozakçıoğlu (75) Sarıyer’deki villasının yatak odasında 25 Mayıs sabahı ölü bulunmuştu. 

Polis, Kozakçıoğlu’nun, kendine ait toplu Smith Wesson tabancayla kalbine tek el ateş ederek intihar ettiğini açıklarken savcılık araştırma başlatmıştı. 

Bitişik atış olarak tabir edilen namluyu bedene dayayarak ateşleme sonucu, merminin girdiği yerde yanık izi oluştuğunu, silah sesinin de duyulmamasına bu atışın neden olmuş olabileceğini söyledi. 

Evde herhangi bir not ya da mektup bulunmamıştı.

Kozakçıoğlu’nun villasında ölü bulunmasıyla ilgili soruşturma tamamlandı.

İstanbul Cumhuriyet Başsavcılığı Kozakçıoğlu’nu ölümünde şüphe oluşturacak bir neden bulunamadığı gerekçesiyle takipsizlik kararı verdi. Kozakçıoğlu’nun intihar ettiği belirtilerek dosya kapatıldı.

Adli Tıp Kurumu, yaptığı ön otopsi raporunda olayı, ‘intiharla uyumlu ölüm’ şeklinde değerlendirdi.El svapları ile ilgili incelemenin ise devam ettiği bildirildi. Olayın ardından villanın dışı ve bahçesindeki güvenlik kamera görüntüleri de incelendi. Görüntülerde, şüpheli bir duruma rastlanmadı.

Kozakçıoğlu'nun eşi Sabire Kozakçıoğlu’nun ifadesinde, “Gece saat 01.00’a kadar günlük konulardan konuştuk. Midesinin iyi olmadığını, kendisini iyi hissetmediğini söyledi. Randevuları olduğunu erken kalkması gerektiğini söyledi. Sabah kalktığında, odasından çıkmadığını gördüm. Kapıya yöneldim. Kapı kilitliydi. Oğlum Ferhan’ı aradım. Oğlum polisle eve geldi” diye ifade vermiş.

Sabire Kozakçıoğlu, eşinin neden ölümü seçtiği konusunda bir bilgisinin olmadığını söyleyerek, silah sesi duymadığını belirtti.

Hizmetçi de silah sesi duymadığını söyledi.

Haber özet olarak bu. Çok önemli makamlarda bulunmuş biri başından silahla vurulup ölüyor ve intihar denerek dosya hemen kapanıyor.

Biraz şüphe çekici değil mi?

Hiç bir belirti vermeden intihar etmesi tuhaf değil mi?

İntihar edecek birisi ertesi gün için neden birine randevu versin?

Peki neden hiç bir not bırakmamış?

Adam 75 yaşında, ani bunalıma girip intihar edebilecek bir yeni yetme değil

İntihar ettiğine dair deliller çok açık ve belirgin görünüyor.

Bizzat bu durum bile şüphe uyandırmıyor mu?

Bir zamanlar suç analizi dersi görmüştüm. Hocamızın bir sözü hala aklımda: Herşey aşırı derece açık ve normal görünüyorsa bu durum bir anormallik olduğunun en önemli işaretidir.

Burada da da her şey çok açık görünmüyor mu?

Yada öyle görünsün diye düzenlenmiş olamaz mı?

Açıkçası bilmiyorum.

Ama OHAL valiliği yapmış ve muhtemelen çok önemli düşmanları olabilecek birisi böyle ölürse, sanırım daha şüpheci olmak ve daha detaylı inceleme yapmak gerekir.

Daha sonra, elde edilebilecek bir bilgi veya birilerinin çocuklarının yaptığı gibi bir iddia sonucu mezardan çıkarılmasın.

Saygılar sunarım.