Kral, dondurucu bir kış gecesinde sarayın bahçesinde gezerken gördüğü nöbetçi askere yaklaşıp;
"Üşümüyor musun asker?" diye sormuş.
Asker:
"Üşümüyorum sayın kralım. Ben soğuğa alışığım."
Kral:
"Olsun... Ben yine de sana hemen sıcak tutacak elbise getirmelerini emredeceğim." deyip gitmiş.
Ancak bahçede dolaştıktan sonra saraya girdiğinde emri vermeyi unutmuş.
Ertesi gün, duvarın yanında muhafızın soğuktan donmuş cesedini bulmuşlar.
Duvarın üzerinde şöyle bir yazı varmış:
"Kralım, ben soğuğa alışkındım; fakat senin sıcak elbise vaadin beni öldürdü..."
Türlü türlü vaatlerle, insanları bekleterek bir umuda bağlayarak kesinlikle imtihan etmeyin.
Çünkü insan, bekledikçe değişir.
Beklettiğiniz kişi hakkınızda telâfisi imkânsız olumsuz düşüncelere girer.
Yerine getirmeyeceğiniz sözler verdirseniz; önce umudu öldürürsünüz.
Ardından sevgi, saygı, güven, dostluk ve muhabbet ölür.
Dahası, insanlık ölür.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder