Eskiden yolculuk yapmayı çok severdim.
Öyle kendi arabamla gitmem filan da gerekmezdi.
Otobüs yolculuğunu da severdim.
Hatta otobüs yolculuğunu, araba sürmekten daha çok severdim.
Çünkü genellikle geceleri yolculuk yapar ve otobüse binip koltuğuma oturur oturmaz uyurdum.
Gideceğim yere varıncaya kadar da uyanmazdım.
Hatta bazen, orada da uyanamayıp bir sünraki şehirde uyandığım, ters istikamette bir otobüse binip geri döndüğüm bile olurdu.
Bu yüzden, eğer son durakta inmeyeceksem muavini uyarır, beni uyandırmasını söylerdim.
Ama artık durum pek böyle değil.
Evvelki akşam otobüse binip her zamanki gibi koltuğa oturur oturmaz derin bir uykuya daldım.
Fakat bir süre sonra uyandım.
Çünkü kaykılmaktan belim ağrımıştı.
Sadece belim de değil, boynum ve ayaklarım da ayrıyordu.
Koltuktan sessizce kalktım.
Boynumu, ayaklarımı filan hareket ettirdim.
Biraz rahatlayınca tekrar koltuğa oturup uyudum.
Ama nafile...
Deliksiz bir uyku uyuyamadım.
Yine ağrılarla uyandım.
8-9 saatlik yolculuk böyle geçti.
Dün akşam geri dönmek için otobüse bindim.
Dönüş daha kötüydü.
Yolculuk eziyete dönüştü.
Artık uzun yolculuklar zor geliyor bana.
Yaşlanmak böyle birşey olmalı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder