Birinci Dünya Savaşı sırasında 1916 Haziranında Şerif Hüseyin ve oğulları İngilizlerle yaptıkları anlaşma sonucunda Osmanlı İmparatorluğu'na karşı Arap isyanını başlattıklarını ilan ettiler.
Bu isyan başlangıçta İngilizlere pratikte hiçbir fayda sağlamadı.
İngilizler, bu durumdan hayal kırıklığına uğradılar.
Çünkü Araplar, Türk askeri ile yaptıkları hiçbir çatışmada başarılı olamadılar.
Araplar toplar ateş etmeye başlar başlamaz korkudan çil yavrusu gibi dağılıyor ve dağınık bir şekilde kaçmaya başlıyorlardı.
Ancak yine de Türk ordusuna giderek artan oranda rahatsızlık vermeye başladılar.
Buna paralel olarak, her geçen gün daha çok Türk birliği Arap isyancılarla mücadeleye ayrılmaya başlandı.
Bunun sonucunda, 1917 yılı ortalarında İngilizler, Türklerin Arap isyanı ile uğraşmaya neredeyse kendileri ile savaşmaya ayırdıkları kadar asker ayırmak zorunda kaldıklarını fark ettiler.
Bunun üzerine Araplara silah, teçhizat ve danışman yardımını artırdılar.
Türklerin Arap isyanına daha fazla asker ayırmalarının sebebi, Arapların doğrudan yaptıkları saldırılardan çok artan pusular, ikmal konvoylarına ve demiryolu istasyonlarına yapılan baskınlar, demiryolu ve telgraf hatlarının tahrip edilmesinden kaynaklanıyordu.
Bunu fark eden Lawrence, Arap isyancılar için belirlenen strateji ve taktiklerin değiştirilmesi gerektiğine, doğrudan Türk askerleri ile savaşmak yerine yıpratma muharebesine dayanan bir strateji uygulanmasına karar verdi.
Bu strateji gerçekten de etkili oldu.
Savaşın sonuna kadar Türk ordusu, geniş bir cephede isyancıların baskın, pusu ve tahriplerini önlemek için yayılmak zorunda kaldı.
Buna rağmen Arap isyancıların eylemleri önlenemedi.
Haberleşme ve ikmal faaliyetleri aksadı.
Bu da ordunun gücünün erimesine katkı sağladı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder